Μια στιγμή

Απόψε μοιάζει η ζωή μου με ασήμι τυλιγμένο στης νύχτας το κατάρτι.
Ένα βελούδο απλώνεται η φωνή σου,
πάνω της θέλω να επιπλεύσω.
Ποτάμι έγινες μέσα μου,
που μου χαϊδεύει την ψυχή.
Στη διαφάνειά του καθρεφτίζονται τα άστρα της σιωπής μου.
Θα περιμένω όσο χρειαστεί,
να σε αγγίξω μες στο φως και μες στα χρώματα,
στον άνεμο να φανερωθούν τα άχραντα που κατέχεις.
Κι όταν θα αναδυθείς από της μνήμης τα περάσματα τα άφωτα,
ήλιοι θα ανθίζουν,
και το νερό, κρύσταλλα χρυσά πάνω στο σώμα.

Μόνο αυτό, να σου δωρίσω μια στιγμή.
Για σένα τα μαλλιά μου, φύλλα στη βροχή που ταξιδεύουν.
Είναι όμως η αιωνιότητα πάντοτε απρόσιτη, λευκή.
Και μένουν οι ανάσες μας έτσι αγγιγμένες απ'το φως,
χρυσές κλωστές πάνω από τη θάλασσα,
τον κόσμο τον εφήμερο να ομορφαίνουν.

Έλυα Βερυκίου
αδημοσίευτο