Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

πεπρωμένο


σε μια ρωγμή του τοίχου
σε μια σχισμή του βράχου
στην έρημο άγριο φυτό
να ζήσω ήμουν ταγμένος
και ν’ ανθίσω

με τα ελάχιστα της γης
και τα πιο λίγα τ’ ουρανού
με το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο
με το δικό σου χνώτο

να φλέγομαι ταγμένος
να φλέγομαι και να ονειρεύομαι
με όλες τις αισθήσεις μου
με την ψυχή μου

θα ‘ναι δικός μας αύριο ο κόσμος

Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014 

2 σχόλια:

Άστρια είπε...

Υπέροχο!
Μιλώντας η ψυχή που ταλαντεύεται κι ονειρεύεται μεταξύ ουρανού και γης.

Όπως και όλα τα ποιήματα που έρχονται ένα ένα μέσα από τα Φωτεινά Παράθυρα!

Αγαπητέ μας ποιητή, καλό μήνα!

Poet είπε...

O κόσμος δημιουργήθηκε με τη μεγάλη έκρηξη, περίπου δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Άστρα, πλανήτες, νεφελοείδείς και γαλαξίες. Κι ένας μικρούλης πλανήτης στην άκρη του Μilky Way που ονομάζεται Γη. Κι εμέις, παιδιά της Γης. Με καταγωγή όμως από τον ουρανό. Να γιατί ονειρευόμαστε τη μακρινή πατρίδα μας, να γιατί διψάμε για ουρανό.

Το ξέρεις πολύ καλά εσύ αυτό, κορίτσι των άστρων. Μεταξύ ουρανού και γης λοιπόν, ανοίγουμε το φωτεινό παράθυρο της ψυχής μας για μας και για τ' αδέρφια μας μπροστά την κοινή μας μοίρα.

Καλό μήνα, Άστρια, σε ευχαριστώ.