Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

αχώριστοι


τα πρωινά με τη βροχή του φθινοπώρου
και τα πιο κρύα εκείνα του χειμώνα
όταν είμαι μόνος στο σπίτι
και τα ηλεκτρονικά τριγύρω ησυχάζουν
βλέπω συχνά μπροστά μου στο χαλάκι
να είναι μισοξαπλωμένο ένα αγόρι

παιδί της γειτονιάς και της πλατείας
μ’ ένα σωρό σημάδια στα καλάμια
διαβάζει ένα βιβλίο σιωπηλά
άλλοτε παίζει μόνο με το τίποτα
κι άλλοτε αφαιρείται 
σαν κάτι να ονειρεύεται
κάτι να βλέπει ή να θυμάται

ποτέ του δεν ρωτάει για τους γονείς του
πού είναι τ’ αδέρφια του και οι φίλοι
ποτέ του δεν ρωτάει
πού είναι αυτό το ίδιο

δεν μου μιλάει
ούτε μου δίνει σημασία
μα όταν σπάνια στρέφεται σε μένα
το λυπημένο βλέμμα του σημαίνει
εγώ ποτέ δεν θα σ’ αφήσω

έτσι λοιπόν περνάμε εμείς οι δύο
τα πρωινά με τη βροχή του φθινοπώρου
και τα πιο έρημα εκείνα του χειμώνα
μόνοι, μαζί κι αχώριστοι για πάντα

Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014 
  

2 σχόλια:

Rosa Mund είπε...

Εικόνα και συναίσθημα σε πλήρη αρμονία.
Στοχαστική, νοσταλγική, μελαγχολική ατμόσφαιρα.

Είναι ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα μου της συλλογής.
Το ξέρεις, άλλωστε. Το έχω δηλώσει ήδη. (Ό,τι δηλώσεις...)

Poet είπε...

Το ξέρω και χαίρομαι, Κική μου. Φαίνεται ότι όπως αρχίζει κανείς, έτσι τελειώνει κιόλας. Όπως το περιγράφεις. Να είσαι καλά.