όταν είμαι μόνος στο σπίτι
και τα ηλεκτρονικά τριγύρω ησυχάζουν
βλέπω συχνά μπροστά μου στο χαλάκι
να είναι μισοξαπλωμένο ένα αγόρι
διαβάζει ένα βιβλίο σιωπηλά
άλλοτε παίζει μόνο με το τίποτα
κι άλλοτε αφαιρείται
σαν κάτι να ονειρεύεται
κάτι να βλέπει ή να θυμάται
ποτέ του δεν ρωτάει
πού είναι αυτό το ίδιο
μα όταν σπάνια στρέφεται σε μένα
το λυπημένο βλέμμα του σημαίνει
εγώ ποτέ δεν θα σ’ αφήσω
και τα πιο έρημα εκείνα του χειμώνα
μόνοι, μαζί κι αχώριστοι για πάντα
2 σχόλια:
Εικόνα και συναίσθημα σε πλήρη αρμονία.
Στοχαστική, νοσταλγική, μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Είναι ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα μου της συλλογής.
Το ξέρεις, άλλωστε. Το έχω δηλώσει ήδη. (Ό,τι δηλώσεις...)
Το ξέρω και χαίρομαι, Κική μου. Φαίνεται ότι όπως αρχίζει κανείς, έτσι τελειώνει κιόλας. Όπως το περιγράφεις. Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου