Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Απάντηση στο γράμμα φυλακισμένου ποιητή


                               Ι

Ήταν όλα καλά, όταν πήρα το μήνυμα σου.
Το φαγητό, η φωτιά
 και το βιολετί σύννεφο στο βάθος.
Ίσως το ίδιο βιολετί σύννεφο
Που χαιρέτισες πίσω απ’ τα κάγκελα,
κι' ήρθε για να φέρει μια βροχή και μια τύψη
H βροχή καλοδεχούμενη κι ακίνδυνη.
Την τύψη όμως τη στριμώξαμε
όπως στριμώχνουμε συνήθως την ποίηση
σε μια γωνιά πλάι σε κρυστάλλινα βάζα.
Κι' έτσι ενώπιος ενωπίω την έχω εδώ να με κοιτά
με μάτια γυάλινα και ξ έπλεκα μαλλιά. 



                            V

Ασφυκτιώ, πλημμυρισμένη οργή και ποίηση
μα εσύ προχώρησες σ ένα αδιέξοδο από φως.
Και μ' αφήνεις να ψάχνω για τις γυμνές ώρες
μέσα στη στάχτη και στη σιωπή.
Νιώθω γεμάτη παράλογη αγάπη
παράλογο φόβο
παράλογη ζωή
παράλογο θάνατο.
Μπροστά, μια κοιλάδα νεκρών εμβρύων
που περιμένει ν' αντικαταστήσει στη σειρά
μιαν άλλη κοιλάδα νεκρών.
Κι' εσύ στέκεσαι με τα γυάλινα μάτια σου
αιώνιος κριτής και κατήγορος. 


                          VI

Πρέπει να χρησιμεύσει σε κάτι αυτή η ποίηση.
Να σηκωθεί από το χαρτί, να πάρει τους δρόμους
με βόμβες ναπάλμ.
Το χαρτί αποδείχτηκε έννοια ξεπερασμένη.
Ακόμα και το νάιλον την κοροϊδεύει.
Μάλιστα, μια κοινωνία από νάιλον.
Οι κυρίες με νάιλον φουστάνια
και νάιλον μεσοφόρια περιφέρονται
μέσα στα νάιλον σαλόνια τους
και το βράδυ ονειρεύονται όνειρα από νάιλον.
Οι κύριοι κάνουν τους νάιλον υπολογισμούς τους
κι' η ζωή κυλά πάνω σε μια γλιστερή μονοτονία.
Γι' αυτό σου λέω, το χαρτί είναι ένδειξη παρακμής
Απαραίτητο μόνο στις τουαλέτες και στα παλαιοπωλεία.
Ζήτω ο πλαστικός πολιτισμός μας
 που το κέφι του μυρίζει ουίσκι.


                          VIII

Χαιρέτισε μου εκεί που βρίσκεσαι την προσμονή
και πες της πως ότι και νάναι
είναι μια συντροφιά,
σκυφτή, σαν γριά που πλέκει
και ξεράθηκαν τα μάτια της κρεμασμένα στο νήμα.
Εμάς εδώ δεν μας χρειάζεται.
Γίναμε σχεδόν αυτάρκεις με την ανία μας
που την περιφέρουμε παντού
σαν κραυγαλέο αθλοθέτημα.
Εμείς  εδώ γίναμε αυτάρκεις με την ανυπαρξία μας
που την καλύπτουμε με περιβλήματα άδειων βιβλίων.
Χαιρέτισε μου το βιολετί σύννεφο που δεν με γνώρισε.
Η βροχή του ίσως μας φέρει φέτος καρπό.

Έλλη Παιονίδου
από τη συλλογή Χώμα της Κύπρου, 1971

4 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Μια φωνή της Κύπρου που ακούγεται πάντα το ίδιο αληθινή, το ίδιο δυνατή ώστε να αγγίζει τη ψυχή μας, τη ψυχή της Κύπρου.

Poet είπε...

Aς ελπίσουμε, Ανδρέα μου, μετά τριάντα τόσα χρόνια από την εκδήλωση στο Θέατρο του Κήπου, σύντομα να ακουστεί και πάλι ζωντανή στη Θεσσαλονίκη η φωνή της Κύπρου από τα χείλη παλιότερων και νεώτερων ποιητών της μεγαλονήσου.

Άστρια είπε...

Υπέροχοι στίχοι!

Και θυμήθηκα ότι κάπου εκει, στα φυλακισμένα μνήματα, κοιμάται και η Ποίηση για την αγάπη της πατρίδας και της αυτοθυσίας των υπαρασπιστών των ιερών και οσίων της.



υγ. αυθόρμητα, γι΄αυτό ας μου συγχωρεθεί χωρίς να το ζητήσω ποιητή μας, κάποιοι στίχοι για το παιδί μπήκαν στην τελευταία μου ανάρτηση.

Poet είπε...

Τι να πει κανείς για την τραγωδία της Κύπρου και τη θυσία των παιδιών της!! Μιλάνε καλύτερα οι Κύπριοι ποιητές ως κατεξοχήν αρμόδιοι. Και τότε και τώρα.

Καλώς μπήκαν οι στίχοι αυτοί στην ανάρτησή σου, ευγενική μου Άστρια, σε ευχαριστώ. Να περάσεις καλά στις διακοπές σου.