Πλοηγός στο σκοτάδι

Μεσάνυχτα !
Και ψάχνω πρόσχημα λατρείας
για να 'ναι του ονείρου μου η συνέχεια χωρίς διακοπή.

Νηφάλιος στην κλίνη γέρνω
ω! στο βάζο οι τουλίπες σου πώς έχουνε αναστηθεί !
Κανέναν ξένο φόβο πια δεν λογαριάζω,
σε ατόφιο σκοτάδι θα περιπλανηθώ
την ξεχασμένη γοητεία του ονόματος να ξαναζήσω.
Δικαίωμα οράσεως μες στην ομίχλη των βουνών,
ευνοημένος τάχα των σκιών
ξεκόβει από μακριά η παντομίμα του θανάτου.

Τραχύ το επίφώνημα, η νύχτα τα χρώματα ακυρώνει
βύθιος τόπος, αναδιπλώνομαι,
κατάδυση με ακέραια την ανάσα,
τα μάτια ανοιχτά - κλειστά τα βλέφαρα
το ίδιο πηχτό σκοτάδι,

για σένα ελεύθερη η είσοδος
- κυκλοφορείς σαν οπτασία,

και όταν αποκοιμηθώ
αθόρυβα και στοργικά θα με σκεπάσεις.

Στέλιος Θ. Μαφρέδας
από τη συλλογή Επιβάτης πορθμείου, 2014