- Κράτησέ με.
Με το ίδιο πάθος.
Σαν να ρουφάς τη σκιά σου.
Σαν στάχυ που δακρύζει στον ήλιο.
Ποτάμι που περνά απ' τους μίσχους των δαχτύλων σου
και γίνεται στάμπα στο ποτήρι που κρατάς.
Ανεμόβαρκα που σκίζεται στα δυο
και μένουν τα κουπιά
στο φεγγαρόφωτο ν' αστράφτουν.
- Διπλώνομαι
στ' ασημί του κόσμου τσιγαρόχαρτο
στο κουτί με τις μπλε πεταλούδες
στενάζω
γλείφω λίγο απ' τη ζάχαρη που τις τάισες,
ακούω τα δεμένα βατράχια
στη άμμο
πριν γίνουν πρίγκιπες.
Τους τέλειωσε
να λεν η μοναξιά
και ψάχνουν τ' ασημί τσιγαρόχαρτο
να κάνουν σφυρίχτρα πριν λήξει
η παρτίδα.
Κόψε τα χαρτιά.
Η Άνοιξη μοιράζει.
Χρύσα Βλάχου
από τη συλλογή Εν ώρα λήθης, 2013
Ενότητα : Ερωτικά
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αγαπημένοι ποιητάδες μου
ένα αέρινο ξωτικό φιλί μόνο αφήνω τώρα ,μη και σας περάσει απ'το μυαλό πως σας ξεχνώ.....περισσότερα λογάκια στο μέλλον
υγ.Κάτι πρέπει να γίνει μ'αυτόν τον μύθο πιά, εγώ μόνο πρίγκηπες που μόλις τους φιλήσεις γίνονται βάτραχοι γνωρίζω ρε γμτ ;-)
Αν και τα ξωτικά έχουν χάσει τη μαγική τους δύναμη να μεταμορφώνουν τους βάτραχους σε πρίγκηπες, δεν ξέρω κι εγώ πού πάει αυτός ο κόσμος !! Δεν το πιστεύω όμως. Νομίζω ότι μάλλον πρόκειται για ένα δείγμα μετριοφροσύνης ή μια ανεπιθύμητη απόπειρα να προσγειωθεί το ξωτικό στην πραγματικότητα των ανθρώπων.
Γιατί αν χαθούν τα ξωτικά, θα απομείνουμε ορφανοί εμείς οι ποιητές και ποιος θα μας εμπνέει πλέον;
Να σε «βλέπουμε» πιο συχνά λοιπόν, σε έχουμε ανάγκη.
Δημοσίευση σχολίου