Σε μια παραλία το 1960 καθόταν μια οικογένεια.
Η μητέρα, ο πατέρας και το παιδί.
Ήταν Ιούλιος, Κυριακή πρωί,
και έτσι που το φως τού ηλίου ήταν τόσο διάφανο,
το παιδάκι σηκώθηκε και προχώρησε προς τη θάλασσα
ώσπου χάθηκε.
Γι' αυτό είναι που από τότε στο βάθος του ορίζοντα
επιπλέει ένα άσπρο καπελάκι με μαύρη κορδέλα
και ταξιδεύει, ταξιδεύει σαν βαρκούλα.
Γιώργος Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης, 1987
Ποιήματα 1968 -2010 (Επιλογή), 2014
2 σχόλια:
Πολύ όμορφο!Μόλις το ανακάλυψα!Σ'ευχαριστούμε Τόλη!
Είναι ωραίες αυτές οι ανακαλύψεις, Γιώργο μου. Αξίζει τον κόπο να ψάχνει κανείς.
Δημοσίευση σχολίου