Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Εξορία

















Ερωτεύτηκα. Μια τη ζωή και μια εσένα. 
Παράλληλα.
Και παράφορα. 
Μέσα από σένα ερωτεύτηκα τη ζωή.
Οριστικά. 
Η πόλη είναι μικρή για να σε χάσω
και ξέρω ότι μ' ακολουθείς. ΄
Όμως ο κόσμος είναι απέραντος.
Ίσως και να σε χάσω τελικά.
...

Ζω στον πλανήτη μου, στον κόσμο μου, στον χώρο μου.
Στην Εξορία. 
Μπλέκω σε λαβυρίνθους δαιδαλώδεις, νοητούς,
μα έχεις κάνει σύμμαχο και το μυαλό μου
και δεν μ' αφήνει να σε βρω. 
Ποιον δρόμο να πάρω τώρα;
Θα χτίσω γέφυρα από σύννεφα για να περάσω.
Θα σε εκπλήξω και θα με πεις τρελή. 
Θα σηκωθείς να φύγεις, βέβαια, μου το 'πες. 

Μετά, λες, ξέχασα το άρωμά σου.
Ξεχνιέται, μήπως;
Το μυρίζω παντού.
Το μυρίζω πάνω μου συνέχεια. 
Στο δέρμα μου κατοικεί το άγγιγμά σου. 
Και σε σβήνω. Προσπαθώ. 
Μα έχει κι η αφή της δική της μνήμη. 

Πώς να θερίσω πάθη μ' άλλον;
Με σένα μόνο έσπειρα θύελλες.
Στο κρεβάτι μου, αγρανάπαυση
Μόνο ο Ήλιος, αν έρθει, θα οργώσει.

Και μην ξεχνάς,
μόνοι μας διαλέγουμε το κλουβί μας. 
Άλλοι, όμως μας ντύνουν πάντα.
Εσύ τι χρώμα θα διαλέξεις;

Το χάος δεν είναι μακριά. 
Σε περιμένω. 

Ιωάννα Λιούτσια
από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+, 2013
Ενότητα : Εκείνη

2 σχόλια:

Άστρια είπε...

Οι προσωπικές επιλογές του καθένα είναι ο πλανήτης που διάλεξε για να ζήσει. Είναι και η εξορία του; ίσως όχι πάντα.
Όμως, τους Νόμους που ορίζουν τις κινήσεις των πλανητών, σίγουρα δεν τους επέλεξε...


Ποιητή μας, εύχομαι καλή Ανάσταση με υγεία και αγάπη!

Poet είπε...

Είδες βάσανα που έχουμε εμείς οι γήινοι, κορίτσι του διαστήματος; Εγώ πάντως αμφιβάλλω αν πραγματικά επιλέγει κανείς οτιδήποτε στη ζωή του («αργά χτες βράδυ ξαφνικά/ είδα στον μαυροπίνακα του τίποτα/ για πάντα αμετάφραστη τη λέξη ελευθερία»).

Καλή Ανάσταση, γλυκιά μου Άστρια.