Σαν τον Κυναίγειρο, τον αδελφό του Αισχύλου,
Ξέρετε.
Που όταν οι Πέρσες απ' τον Μαραθώνα τρέξανε
Στα πλοία τους να φύγουν να σωθούν
Αυτός εμπόδισε μια τριήρη χώνοντας
Τα νύχια του στην πρύμνη. Τού ΄κοψαν
Το χέρι από τι ρίζα. Αιμόφυρτος
Συνέχισε με τ' άλλο.
Κι όταν τό 'κοψαν κι εκείνο, σε ύστατη,
Μπήγει τα δόντια στο σκαρί ελπίζοντας
Να ματαιώσει, λέει, την αναχώρηση.
Να ματαιώσει, πώς; Ένας προς όλους;
Φούμαρα του μύθου, αμετροέπειες.
Την αναχώρηση την είχε δεδομένη. Πάλευε
Την καθυστέρηση μονάχα να κερδίσει.
Αφού (ομογάλακτος του Αισχύλου) τό 'νιωθε:
Κάθε λεπτό είν' από μόνο του μια νίκη. Πάλευε
Την καθυστέρηση μονάχα να κερδίσει.
Σαφώς την καθυστέρηση.
Με νύχια
Και με δόντια.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Τοπία του τίποτα, 2013
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πολύ ευρηματική η υπενθύμιση της ιστορίας ποιητικώ τω τρόπω,
έτσι ώστε να αποτυπώνεται στη μνήμη.
Παιδί ακόμα, είχα εντυπωσιαστεί, όταν την πρωτοδιάβασα.
Χαίρομαι που την ξαναβρίσκω μπροστά μου με τέτοιον ωραίο τρόπο,
μαζί με όλες της τις προεκτάσεις και όσα αυτές σημαίνουν.
Α, πάντα μου άρεσε η ποίηση του Αντώνη Φωστιέρη. Και τώρα ακόμα πιο πολύ.
Πιστεύω ότι αν ήσουν στην εκδήλωση, θα σου άρεσαν όλα ακόμη πιο πολύ, Κική μου. Το συγκεκριμένο ποίημα μάλιστα καταχειροκροτήθηκε.
Η καθυστέρηση ή η παράταση σ' ένα στημένο αγώνα που όλοι τελικά τον χάνουν, τι να πεις;
Δημοσίευση σχολίου