Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Ομόκεντροι κύκλοι




art by Gum

μηδένα προ του τέλους μακάριζε

μνήμη αγαθή Κων/νου Λ. Παπαγεωργίου

Ο παππούς μου έκανε τον κύκλο του. Είδε παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, έφυγε στην ώρα του, αναίσχυντα, ανεπαίσθητα και ειρηνικά και σίγουρα δικαιωμένος αφού - όπως έλεγε, στα αρχαία του- «μηδέν από τους τέλους μακάριζε». Φιλοσοφίες και εκλογικεύσεις, παρηγορητικές, παυσίπονες, μα όχι για το ακλάδευτο αμπέλι, το σκουριασμένο ποδήλατο, την αμπόλιαστη πορτοκαλιά, τις «Χελιδόνες» του Κρυστάλλη. Η γιαγιά τον ξαναερωτεύτηκε. Κάθε λέξη της, μικρό μνημόσυνο. «Κώστα» και «Κώστα». Φοράει το ρολόι του, υιοθέτησε μια γάτα. Καλοσιδερωμένα τα κοστούμια του - ποιον γυρισμό γυρεύουν: - και να 'τος πάλι στο σαλόνι τριάντα επί σαράντα. Λίγο ακόμη να τον κοιτάξω, θα μου κλείσει το μάτι κι ίσως έτσι βρω απάντηση σ' εκείνα τα ασήμαντα που τώρα με βαραίνουν «Πώς λαδώνονται τα φρένα;» «Πώς μπολιάζονται οι θύμησες;», «Πότε θα πάμε στ' Άγραφα;». Στην άλλη, τη μικρή φωτογραφία δίπλα στο παράθυρο, Κυριακάτικη βόλτα στην πλατεία. Τσαντάκι, δαντελωτός γιακάς, τα παιδικά σπορτέξ μου νούμερο τριάντα εννιά - από τότε έχω να ψηλωσω, λες κι όλα τα έμαθα μέχρι τα δεκατρία - πετυχημένη μεταμφίεση χάριν αποθανάτισης (διότι εσύ κι εγώ το ξέραμε, δεν το 'χαμε για τίποτα να σκαρφαλώνουμε φράχτες, να ταϊζουμε στις χούφτες μας τις κλώσες, να ξεγεννάμε γάτες). Τώρα σκαλώνω τα τακούνια μου στα κάγγελα, σοφή και ημιμαθής. Μαθημένη στη σιωπή, άμαθη στην απουσία. Ο ίσκιος της κληματαριάς κληρονομιά μου. Το βουητό των τζιτζικιών ηχώ μου. «Παππού, έγινα πάλι μάνα» κι ύστερα «Κύκλοι ομόκεντροι οι άνθρωποι, ζούμε ο ένας μέσα στον άλλον» αυτοπαρηγορούμαι, καθώς τα φρενήρη του κήπου μας μυρμήγκια με παίρνουν σηκωτή και τρέχουν πρόσω ολοταχώς να κλείσουν την περίμετρό μου.

Ελένη Αλεξίου
από την ανέκδοτη συλλογή Το πέτρινο σπίτι

Δεν υπάρχουν σχόλια: