Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Οι χαρτοπαίκτες















Πάντα τους βρίσκω εδώ. Στο ίδιο καταγώγιο
(Σ' αυτό το άθλιο καφενείο, σαν καπηλειό)
Μ' ένα μπουκάλι στο τραπέζι.
Ο αριστερά καπνίζει πίπα. Όμως κι οι δύο
Ψυχή και σώματι δοσμένοι
Στα χαρτιά.
Μόλις που αρχίσαν το παιχνίδι. Τράβηξαν
Το πρώτο φύλλο κι εξετάζουν εμβριθώς
Ποια τακτική ν' ακολουθήσουν. Πρόσεξα
Πως, κρύο ή ζέστη, εξάπαντος
Φορούν σακάκι και καπέλο. Πρόσεξα
Κυρίως αυτό. Δεν στέργουνε
Να σταματήσουν την παρτίδα ούτε λεπτό.
Ξεχνούν να φάνε και να πιουν.
Να κοιμηθούνε. Κάθονται
Αντίκρυ ο ένας απ' τον άλλο. Ακίνητοι.
Κι αυτό επί χρόνια, συνεχώς.
Πώς γίνεται;
Δεν τους γυρεύουν τα παιδιά, η γυναίκα τους,
Δεν έχουν σπίτι και δουλειά; Με ζώσανε
Τα φίδια για καλά. Υποπτεύομαι
Πως κάποιο τέχνασμα γελάει τη λογική μου
Κάποιο περίεργο παιχνίδι θα μου σκάρωσες
Με ψυχρά και τα θερμά σου που ζαλίζουνε
Σ' αυτό το άθλιο μαγαζί
Που με κουβάλησες,
Το καπνισμένο τούτο
Καταγώγιο.

Κύριε Σεζάν.

Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Τοπία του τίποτα, 2013

3 σχόλια:

Poet είπε...

Ως βετεράνος χαρτοπαίκτης (και παίκτης γενικότερα), υποπτεύομαι ότι ο Αντώνης Φωστιέρης γνωρίζει καλά το άγριο θηρίο του τζόγου (άγριο θηρίο ή θεότητα). Και τη μεθυστική εμπειρία των τυχερών παιχνιδιών. Δεν υπήρξε καθόλου εύκολη και η δική μου απεξάρτηση. Στον αρχαίο αυτό δυνάστη αφιέρωσα πολλές σελίδες στο μυθιστόρημά μου Η γοητεία των δευτερολέπτων, 2001.

Poet είπε...

Βλέπω ότι δεν προτίμησες τους Χαρτοπαίκτες του Σεζάν, Γιάννα μου, που είναι σήμερα το ακριβότερο έργο ζωγραφικής στον κόσμο. Η αίσθηση πάντως είναι ανάλογη και το κόστος της χαρτοπαιξίας σίγουρα ανυπολόγιστο.

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Ναι ήταν η πρώτη σκέψη η αλήθεια είναι...αλλά είπα να επιμείνω στη σύγχρονη φωτογραφία για το αφιέρωμα στον Α.Φωστιέρη μιας και έτσι το ξεκίνησα, χωρίς να χρησιμοποιήσω πίνακες.

Ο πίνακας - έμπνευση για τον ποιητή είναι το κάτι άλλο. Είχα την τύχη να τον δω από κοντά να φιλοξενείται στην πινακοθήκη της Βιέννης σε μια έκθεση αφιέρωμα σε Σεζάν, Μονέ και άλλους ιμπρεσιονινιστες.Πάνε κιόλας 9 χρόνια από τότε,δεν θυμάμαι ακριβώς ποια εκδοχή του πίνακα ήταν αλλά η εντύπωση που μου έκανε παραμένει δυνατή...