Ξύπνησα με τούτο το μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια
κι ούτε που ξέρω να το ζωντανέψω.
Τσακισμένοι πάγκοι
θρυμματισμένη πραμάτεια
σκόρπια γυαλιά
λεπτοδείχτες που δείχνουν έναν άλλο χρόνο ...
Με την πλάτη στημένη στον τοίχο, χωρίς διαφυγή,
επιμένω να κρατώ τη δυσβάσταχτη αγάπη.
... πρόσωπα σκούρα
βλέμμα πανικού
φωνή σιωπής
μια μαύρη σκιά πετρώνει στα μάτια ...
Σφίγγω στο χέρι μου μια μωβ χάντρα, που βρήκα
ζωντανή σε μια γωνιά.
Κούλα Αδαλόγλου
από τη συλλογή Οδυσσέας τρόπον τινά, 2013
Ενότητα 2. Διαδρομές
2 σχόλια:
Αλήθεια, πώς να ξεφύγει κανείς; είναι δύσκολο να ζωντανέψει ένα μαρμάρινο κεφάλι, με γύρω θρύμματα, σιωπή, σκιές... ,όμως κυρίως γιατί η πλάτη είναι "στημένη στον τοίχο"!
Και πόσο πολύτιμη αυτή η μωβ χάντρα ανάμεσα στους στίχους που διαπεραστικά εγκλώβισαν μία "δυσβάσταχτη αγάπη"!
Άλλη μία ποιοτική επιλογή ποιητή μας, που από ό,τι είδα, έχεις πολλά δείγματα ακόμα για την γραφή της ποιήτριας.
Καλό βράδυ
Σε ευχαριστώ θερμά, κορίτσι των άστρων. Θα έλεγα να διαβάσεις και τ' άλλα ποιήματα της Κούλας για να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της διαφορετικής γήινης ματιάς στα πράγματα.
Καλό ανοιξιάτικο πλέον ξημέρωμα.
Δημοσίευση σχολίου