Τώρα,
που με πόνεσες και συ,
όσο σε πόνεσα και 'γω,
τώρα που διαβάσαμε ο ένας τα γραφτά και
την ψυχή του άλλου,
για τους ¨άλλους¨ ...
Τώρα,
έλα ν' αγκαλιαστούμε
στο κρεβάτι.
Και να μείνουμε έτσι όλη τη νύχτα,
αγκαλιασμένοι,
χωρίς να πούμε λέξη πια καμιά,
μπας και καταφέρουμε επιτέλους,
να βγάλουμε από πάνω μας
τα ¨άλλα¨ κορμιά
που πέρασαν από πάνω μας.
Τζούτζη Μαντζουράνη
από τη συλλογή Καφές και τσιγάρα, 2013
3 σχόλια:
Ποιητικές αλήθειες...Φιλιά πολλά Τόλη μου αγαπημένε!
Όμορφο...
Ο άνθρωπος είναι τα σημάδια, οι ουλές, τ' ανοιχτά του τραύματα. Τα λάθη και τα πάθη του. Δεν αφαιρούνται αυτά, δεν εξαλείφονται. Γι' αυτό έχει αξία η αγκαλιά και το βάλσαμο της αγάπης.
Φίλες μου καλές, χαίρομαι που σας άρεσε το ποίημα της Τζούτζης. Σας φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου