Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Απόψε



art by Max Gasparini

Απόψε,
κανένα ποίημα δεν διανυκτερεύει.
Την βραδυά σήμερα,
θα την ξενυχτήσω εγώ.
Πλάι σου θα κάτσω,
τα όνειρά σου να φυλάω,
να διώχνω μακρυά τους εφιάλτες.
Απόψε,
την ανάσα σου,
μόνο εγώ θα την ακούω,
μόνον εγώ θα την μετράω,
μία πάνω, μία κάτω...
Σαν τους χτύπους της καρδιάς μου...
Απόψε η καρδιά μου μένει ξάγρυπνη,
για σένα.
Απόψε,
όπως κάθε βράδυ.

Τζούτζη Μαντζουράνη
αναρτήθηκε σήμερα στο ιστολόγιο
της ποιήτριας http://pitsiloti.blogspot.com

6 σχόλια:

Poet είπε...

Με το ποίημα αυτό, που είναι εμπνευσμένο από το ποίημα που διανυκτερεύει στο Λιβάδι, ολοκληρώνεται η παρουσίαση των ποιημάτων της Τζούτζης Μαντζουράνη.

Πρόκειται για μια ποίηση απόλυτα αυθόρμητη και ειλικρινή και βαθύτατα ερωτική, που πιστεύω ότι θα συγκίνησε πολλούς αναγνώστες μας. Καλή συνέχεια και καλή τύχη, Τζούτζη.

TzoutziMantzourani είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
TzoutziMantzourani είπε...

Blogger Ο/Η pitsiloti είπε...
Μέχρι τώρα δε θέλησα να ευχαριστήσω δημόσια το Λιβάδι, για την τιμή που μου έκανε... Διάφοροι λόγοι... Ο κυριότερος ομως, οτι αντιπαθώ, τις αναρτήσεις του τύπου ευχαριστώ τον Τάδε και την ιστοσελίδα του για την παρουσίασή του έργου μου, γιατί, μου φαίνονταν πάντα ψεύτικα και λίγο πολύ σαν κράχτες του "εεεε ψιτ , εδώ είμαι και γώ διαβάστε με , προσέξτε με"...
Εξακολουθώ να μην αλλάζω γνώμη γι΄αυτό, αλλά, η αγάπη με την οποία ο Τόλης Νικηφόρου,ακούμπησε τα ποιήματά μου, η ευγένεια και η τρυφερότητα με την οποία τα προσέγγισε, όχι απλά σαν ποιήματα αλλά σαν κομμάτια της ψυχής μου, μου προκάλεσαν και μου προκαλούν τέτοια συναισθήματα, που δεν μπορώ να μην τα εκφράσω...
ΛΙβάδι μου, σ'ευχαριστώ που με τύλιξες μέσα στην υπέροχη ομίχλη σου, που με άφησες να περιπλανηθώ, στην μαγική σου χώρα, να ονειρευτώ μαζί σου, να δημιουργήσω για σένα...
Αναπόφευκτα κάποια στιγμή η ομίχλη διαλύεται και βρισκόμαστε έξω απο το Λιβάδι...
Αλλά, μπορούμε πάντα να το κουβαλάμε μέσα μας... Ευτυχώς...

Chara Naoum είπε...

Ναι, μου άρεσαν αρκετά από τα αναρτημένα ποιήματα της Τζούτζης για την τρυφερότητα, την εναλλαγή χαμηλών τόνων και σπαραγμού, την απαλότητα στα όρια χαδιού των στίχων της.
Περισσότερο όμως θα συμφωνήσω με το παραπάνω μήνυμά της σχετικά με την εξακολουθητική αυτοπροβολή "ποιητών" στις διάφορες διαδικτυακές γειτονιές. Έχω ακριβώς την ίδια άποψη και την έχω εκφράσει πολλές φορές.
Χαίρομαι που τα ποιήματά της βρίσκονται στο λιβάδι, που τρέχουν, χορεύουν, παίζουν, ερωτεύονται, κυνηγιούνται και αναδίδουν ζεστασιά.
Καλή χρονιά, αγαπημένε μου Τόλη. Σου στέλνω πολλά γλυκά φιλιά από τη μακρινή χώρα που ζούνε ξαγρυπνώντας οι αντιλόπες.

Poet είπε...

Τζούτζη μου και Χαρά μου, συμφωνώ με την οπτική σας και με τις απόψεις σας. Και χαίρομαι που η άγρυπνη (και ατίθαση) αντιλόπη αγάπησε το ποιήματα της Πιτσιλωτής.

Οι ποιητές που φιλοξενούνται στο Λιβάδι (με κάποια φυσική, θα έλεγα, προτίμησή μου στα κορίτσια) είναι αγαπημένοι μου. Δεν μπορώ παρά να τους προσεγγίζω απλά, τρυφερά, ευγενικά. Με τ' ακροδάχτυλά μου. Επιπλέον και γιατί αυτή είναι η φύση μου. Η αγάπη αναβλύζει μέσα μου και αναζητά τον αποδέκτη της.

Προσέξτε όμως. Με κάποιο τρόπο μυστηριώδη και ανεξήγητο, το Λιβάδι κρατάει τους ποιητές του για πάντα σφιχτά στην αγκαλιά του. Σε όποια μακρινή χώρα κι αν βρίσκονται. Κρατάει ένα πολύτιμο κομμάτι απ' την ψυχή τους.

TzoutziMantzourani είπε...

Τόλη μου, τίποτα δεν αφήνεις πίσω σου, αν δεν το θέλεις εσύ ό ίδιος...
Αρα, αν είμαστε εδώ, κλεισμένες μέσα σ'αυτή την μαγευτική ομίχλη που μας κάνει να ονειρευόμαστε, είναι γιατί, ενα κομμάτι μας, το θέλει...
Ο Δρόμος, δεν τελειώνει ποτέ, και όλοι βρισκόμαστε πάντα σ'αυτόν να προχωράμε... αλλά, κάποια κομμάτια μας, σιγά σιγά, με τον καιρό, τα αφήνουμε εμείς, εκεί που αγαπάμε...