Μικρό αγόρι,
με τα ασημένια μαλλιά
και τα ονειροπόλα μάτια.
Που βρίσκεται η σκέψη σου;
Σε ποιο σύννεφο, σε ποια ομίχλη
είναι χαμένη;
Ποιας αγάπης σου το χέρι
κρατάς;
Σε ποιο λιβάδι περπατάτε;
Ποια λουλούδια νάρκωσαν
με τις μυρωδιές τους
τα κορμιά σας;
Ποιος έρωτας ακούμπησε
το στέρνο σου
και έβαλε τα χέρια σου
να την αγγίζουν;
Ποιο τόξο σημάδεψε
τις καρδιές σας
και έφτασε να τις πληγώσει
τόσο;
Μικρό αγόρι,
η ζωή είναι σκληρή και κακιά...
Ζηλεύει αυτούς που αγαπιούνται
Χτυπάει αλύπητα αυτούς
που ονειρεύονται.
Τσακίζει αυτούς που σηκώνουν
ανάστημα...
Μικρό αγόρι,
Πάτα γερά στη γη
Μη λυγίσεις,
μη σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι.
Δως μου το χέρι σου,
άσε με να τρυπώσω στα όνειρά σου
κι' έλα να πετάξουμε
ψηλά, μακριά, μαζί!!!
Τζούτζη Μαντζουράνη
δημοσιεύτηκε στις 30.12.2013
στο ιστολόγιο της ποιήτριας http://pitsiloti.blogspot.com
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ωραίο ποίημα. Το είχα προσέξει κι εγώ.
Και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να το έχεις γράψει εσύ, Τόλη, έτσι που μιλάει για σένα,
για μένα, για τον καθένα μας, για το παιδί που ήμασταν κάποτε
και υπάρχει κάπου μέσα μας.
Μου θυμίζει "Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει":
http://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm6F4
Ναι, Κική μου, όλοι μας νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια, χρόνια της αθωότητας και της ελπίδας. Κατά σύμπτωση, πριν μερικές ώρες ανάρτησα στο facebook ένα από τα ποιήματά μου για το παιδί με τίτλο «Κασταλία πηγή».
Έχω όμως την αίσθηση ότι το ποίημα αυτό είναι ταυτόχρονα ερωτικό. Λίγο ή πολύ όλες οι γυναίκες βλέπουν τους άνδρες και σαν παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Έτσι το πάθος και η τρυφερότητα γίνονται ένα χαρμάνι, το ερωτικό χέρι είναι ταυτόχρονα και μητρικό. Γιατί όχι;
Δημοσίευση σχολίου