Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Το κρίμα της























Παιδί της παράκλησης,
Παιδί,
μιας ικεσίας στην Παναγία.
Παιδί,
του ενός γονιού.
Παιδί,
που η μάνα σου θυμάται
τον οργασμό που σε γέννησε.
Παιδί,
ενός πατέρα που δεν σε θέλησε.
Παιδί,
που τώρα θα 'σουν 16 χρονών.
Παιδί,
που αν είχες γεννηθεί
θα σε λέγαν Ρόζα-Ελένη ή Ορφέα.
Παιδί,
που πετάχτηκες στα απόβλητα ενός νοσοκομείου
μαζί με τόσα άλλα.
Παιδί,
που δεν έγινες ποτέ.
Παιδί και Κρίμα μου.
Παιδί δικό μου.

Τζούτζη Μαντζουράνη
δημοσιεύτηκε στις 5.11.2013
στο ιστολόγιο της ποιήτριας http://pitsiloti.blogspot.com

5 σχόλια:

Poet είπε...

Ένα από τα πιο σπαρακτικά ποιήματα που έχω διαβάσει.

Rosa Mund είπε...

Ναι, Τόλη μου, αυτή είναι η σωστή λέξη:
Σπαρακτικό.

Poet είπε...

Πήγα στην αρχή να γράψω συγκλονιστικό αλλά, Κική μου, ένιωσα το ποίημα βαθιά μέσα μου και ως ηθικός αυτουργός στο παρελθόν μιας παρόμοιας πράξης.

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

είναι πράγματι σπαρακτικό..η απώλεια είναι σπαρακτική..ακόμα και χωρίς την (ηθική) αυτουργία...πόσο μάλλον..

Poet είπε...

Όσο ειρωνικό (και τραγικό) κι αν ακούγεται, Γιάννα μου, πριν μερικές δεκαετίες, η έκτρωση ήταν μέθοδος ελέγχου των γεννήσεων. Ήξερα γυναίκες που είχαν κάνει περισσότερες από δέκα η κάθε μία. Τώρα είναι μάλλον καλύτερα τα πράγματα, χωρίς βέβαια να αλλάζει η φύση αυτής της πράξης, ούτε οι επιπτώσεις της.