στον Γιάννη Λειβαδά
Σε σένα απευθύνεται αυτό το ποίημα.
Όπως και τόσα άλλα.
Σε σένα που ορνιθοσκαλίζεις ιερογλυφικά
κάτω από το φεγγάρι μιας ερήμου.
Ή μιας πόλης έρημης, λερώνοντας τους
βρώμικους τοίχους της με κόκκινη μπογιά.
Που περιφέρεσαι, χαράματα
μισομεθυσμένος, ημίτρελλος
σε σοκάκια, πλατείες και άδειες
λεωφόρους,
ακίνητος.
Σε σένα που στέκεις παράμερα
τις σιωπής, κομπιάζοντας μπροστά
στη φωτιά και τη σαστισμένη οργή της.
Που φυτεύεις υάκινθους σε μια ξερή
βουνοπλαγιά πεθαμένων λέξεων και
περιμένεις την άνοιξη.
Φορέας ανισόρροπων παλμών,
καλοφτιαγμένος
στέρεος και βαρύς
μες στη διαύγεια της θλίψης σου.
Χαμένος.
Ανακαλύπτεις όσα
θα χάσεις ξανά και ξανά.
Τινάζεις από το μαύρο
τις χρωματιστές επωμίδες
και τραβάς την πορεία σου.
Απίθανη ελπίδα της εμμονής μου.
Σε σένα
που δεν ξέρω
ποιος είσαι,
ξέρω μόνο ότι
έρχεσαι ...
Άννα Νιαράκη
από τη συλλογή Τετράδιο πειραμάτων, 2010
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Καλημέρα, Τόλη μου!
Μόλις είδα ότι ανάρτησες την Άννα.
Χάρηκε η αντιλόπη γιατί την αγαπάει πολύ την ποίησή της και ιδίως το δεύτερο βιβλίο της, το "Μερίδιο των αγγέλων".
Θα μείνω λίγο εδώ να περιπλανηθώ :-)
Σε φιλώ γλυκά και σου εύχομαι όμορφη Κυριακή.
Καλό απόγευμα, Χαρά μου. Ναι, βέβαια, η Άννα θα βρίσκεται πάντα εδώ, μαζί με την άγρυπνη αντιλόπη, το μωβ χελιδονάκι, τον μελένιο αρκούδο, το φόκκινο (ναι, έτσι) σκίουρο, το φαλάζιο λύκο και όλη την παρέα στο Λιβάδι. Επειδή όμως γενικά αποφεύγουμε αυτά τα παράξενα πλάσματα που ονομάζονται άνθρωποι, προσωρινά θα θεωρήσουμε ότι είναι ελαφίνα, έως ότου μας αποκαλύψει την αληθινή της υπόσταση.
Καλή περιπλάνηση στο Λιβάδι. Σε φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου