Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Τρελή τυφλόμυγα
























a memoria 1948, painting by Rene Magritte


Κλειδώνω.
Κλειδώνω καλά
να φυλαχτώ από σένα, που
αθόρυβος, αθέατος, αδιάστατος
σχεδόν χωρίς αφή
μ' αγγίζεις, με ζώνεις.
Φοράς τα χρώματα της ζωής μου
τη μυρωδιά των πραγμάτων μου
με ξεγελάς.
Τρελή τυφλόμυγα παίζω μαζί σου
ασυνείδητα.
Ξεχνιέμαι, σε ξεχνάω, ξεθαρρεύω.
Ας ήταν να ξεχνούσες μια φορά κι εσύ
φεύγοντας να με πονέσεις
φεύγοντας
να μη μου πάρεις τις στιγμές
να μη με λιγοστέψεις
χρόνε, απατεώνα.

Δήμητρα Καραφύλλη
από την ομώνυμη συλλογή, 2013

2 σχόλια:

Rosa Mund είπε...

Ο τελικός στίχος δίνει το ρυθμό (αλλά και νόημα) στο ποίημα και το κάνει ενδιαφέρον.

Πολύ καλός και ο "Απολογισμός" επίσης, με το αιώνιο θέμα:
τις λέξεις και την αγωνία τους.

Poet είπε...

Συμφωνώ μαζί σου, Κική μου (ως συνήθως). Σκορπιοί βλέπεις και οι δυο μας.