Και κάθομαι εδώ
μέσα στους ξένους ανέμους που περπατούν το κορμί σου.
Λευκωσία Λευκωσία
σε κυνηγώ μέσα στ' ατέλειωτα φώτα της νύχτας σου
μες στους ιριδισμούς των ηλεκτρικών
που τυραννούν την ψυχή μου
απόψε τα ηλεκτρόφωνα ξεχασμένα μου τρυπάνε τη θύμηση
σε κυνηγώ
μες στις σειρές των σκοτωμένων συντρόφων
βγαίνουν τις νύχτες με φαγωμένο το πρόσωπο
κτυπάνε τις πόρτες
Πράσινη Γραμμή Φυλακισμένα Μνήματα
η μνήμη του θανάτου σου με κομματιάζει
χρόνια τώρα φονικό στο φονικό
οι δρόμοι σου γέμισαν φαρμάκι και αίμα
τώρα ανεβαίνουν στις στέγες σου φωτεινές επιγραφές
αναδύεσαι μισή στο φως μισή στο σκοτάδι
οι νεκρές γειτονιές σου μας συσκοτίζουν
Λευκωσία Λευκωσία
σε κυνηγώ
μες στο μεθυστικό σου άρωμα που μου τινάσσει τη μνήμη
απόψε που ένα σύννεφο πουλιά
κατηφορίζει τις νεκρές λεωφόρους σου.
24 Αυγούστου 1980
Νίκος Ορφανίδης
από τη συλλογή Εντός των τειχών, 1983
Συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1970-2009, 2009
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Μια πληγή που δεν μπορεί να κλείσει. Εικόνες θανάτου που πάντα θα κυνηγάνε τη μνήμη και θα συσκοτίζουν την πόλη. Η Πράσινη Γραμμή και τα Φυλακισμένα Μνήματα θα σηματοδοτούν τον ατέλειωτο πόνο αλλά και το ανώφελο τελικά της υπέρτατης θυσίας.
Αγαπητέ ποιητή μας, καλο φθινοπωρινό βραδάκι εύχομαι
Κατά την μεταπολίτευση, είχαμε οργανώσει μια εκδήλωση στο Θέατρο του Κήπου στη Θεσσαλονίκη για τους Κύπριους ποιητές. Είχαν έρθει περί τους 15 τότε που ο πόνος ήταν πρόσφατος και διάβασαν τα ποιήματά τους σε ένα κατάμεστο θέατρο. Και τα ποιήματα αυτά του Νίκου Ορφανίδη είναι γραμμένα λίγα χρόνια μετά την προδοσία, την εισβολή, την κατοχή. Αιώνια ανεπούλωτη πληγή στο σώμα της πατρίδας, καλή μου Άστρια.
Καλό φθινόπωρο όπου κι αν ταξιδεύεις.
Δημοσίευση σχολίου