Γιώργος Σ. και Ιωάννα *

Τώρα ηρέμησες πια.
Με κοιτάς με το μικρό σου
χαμόγελο, που είχες παιδί.
Πώς πεθαίνει, Θεέ μου, ένας άντρας;
Πού πηγαίνει ο άπειρός του καημός;

Στην γνώριμη γειτονική εκκλησιά
λιβάνι, ημίφως, χαμηλωμένες φωνές.
Είμαι κι εγώ λιγάκι πεθαμένη,
είσαι κι εσύ λιγάκι ζωντανός.

Σ' ακολουθώ υπνωτισμένη,
μου δείχνεις το δρόμο προσεκτικά.
Όμορφος που 'ναι αυτός ο ήλιος του
     Σεπτέμβρη ...
Κι ο θάνατος κουρνιάζει μέσα μου
τόσο μα τόσο απλά.

Αντωνία Γουναροπούλου - Τουρίκη
από τη συλλογή Το άστρο του Τίποτε, 2012



* Καμιά φορά βρίσκουμε κρυμμένη την ποίηση σε «τόπους» που δεν είχαν σκοπό να είναι ποιητικοί. Οι στίχοι αυτοί, όχι με τη μορφή στίχων, βέβαια, βρίσκονταν κρυμμένοι στα λόγια που απευθύνει η Ιωάννα Τσάτσου προς τον νεκρό της αδερφό Γιώργο Σεφέρη, στο βιβλίο της Ο αδερφός μου Γιώργος Σεφέρης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1974 (2000). Το μόνο που έμενε μετά τον εντοπισμό τους στις σελίδες 230-231, ήταν να «μπούνε στη θέση τους», με κάποιες μικρές αλλαγές και προσθήκες εδώ κι εκεί.