Στη χώρα τη δική μου

Ίσως να μη μου ταιριάζει
το όνειρο του χασάπη ή
του ακατάπαυστου τυπολάτρη.
Απ' αλλού φερμένη κι
απ' αλλού φτιασιδομένη
ίσως να θέλω να ονομάζομαι
αυθεντική χήρα της Τιχουάνα,
ας πούμε,
κι ούτε κλάμματα, ούτε οδυρμοί,
αφήστε με ανήσυχη
να δύναμαι απλώς
στη συλλογή φαντασμάτων.
Τονίζω δε, ότι ούτε τα θυμιατά, ούτε
τα καντήλια είναι του ειρμού μου
καθώς όλο και πιο συχνά
εντοπίζω συναφείς συνάφειες
αλλιώτικων τεράτων στη σκέψη μου.
Μπορεί, παραδείγματος χάριν,
να είναι το αιωρούμενο κατακόκκινο
τριαντάφυλλο του Νταλί
που το ξεφορτώνεται ένας
γιγάντιος αρρενωπός ουρανίσκος ή
ο λάθος ωκεανός του Νταλί
που ακόμη ελεφαντίζει
στις ξεγυμνωμένες παραλίες
της Γκαλά του.
Ή μπορεί απλώς να είναι
μια γνώριμη "Δευτέρα Παρουσία"
αλλά εις το τετράγωνο.
Αυτοκλιματίζομαι αεράκι
περίεργης ιδιοσυγκρασίας
σαν να μου 'ρχεται
βιαστικό κι αδιάλλακτο
μέσα από αναγεννησιακή τρέλα
μα ναι, τρέλα, σωτήρια τρέλα.
Γενναία δεν είμαι καθόλου
γενναίο είναι μόνο αυτό
το μικρό κουτάκι του μυαλού μου,
που μπορεί κι ελευθερώνει
πολλαπλούς εαυτούς
ερεθίζοντες και ερεθιζόμενους,
σε ερυθρές απάτητες κοιλάδες,
αποσπασμένους.

Ρουμπίνα Θεοδώρου
από το ιστολόγιο της ποιήτριας Happyland