Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Άτιτλο (Πες μου, γιατί να γράφεις ποιήματα ....)



painting: Henri Matisse



















Πες μου,
γιατί να γράφεις ποιήματα
όταν δεν υπάρχουν αναγνώστες;
Οι άνθρωποι απελπίστηκαν
και βγήκαν στους δρόμους.
Κι η ποίηση μοιάζει τώρα μακρινή ανάμνηση,
μια τέχνη γραφική ...
Εδώ υπάρχει η ζωή που πρέπει να διασωθεί.
Υπάρχουν τα παιδιά,
και τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με λέξεις.
Εδώ χρειάζονται χέρια και σώματα
και περίστροφα
που θα δολοφονούν τους δισταγμούς και τις αναβολές.

Ασημίνα Ξηρογιάννη
από τη συλλογή Εποχή μου είναι η ποίηση, 2013 

12 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Πάντα υπάρχουν αναγνώστες ,ακόμα κι αν δεν το ξέρουν !!
Κι όλοι έστω και αργά μαθαίνουν πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς ποίηση !!

ορίστε μας ;-)





υγ(Τόλη μου μήπως θέλει διόρθωμα ο τίτλος ;)

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ που επισήμανες το λαθάκι μου στον τίτλο, καλό μου ξωτικό. Το διόρθωσα ήδη.

Όχι μόνο υπάρχουν αναγνώστες της ποίησης αλλά είναι και πολλοί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στο παρελθόν. Καταλαβαίνω πάντως τόσο την αγανάκτηση της Ασημίνας όσο και τη δική σου. Παρά την αγανάκτησή της όμως, γράφει ποιήματα και εκδίδει βιβλία. Αυτό σημαίνει ότι ούτε η δική της ζωή μπορεί να υπάρξει χωρίς ποίηση.

Για να μην πούμε ότι ποίηση δεν είναι οι λέξεις με το μελάνι στο χαρτί αλλά τα μικρά θαύματα που είναι σκορπισμένα απλόχερα παντού. Ένα από αυτά είναι και το φεγγαρόλουστο ξωτικό.

Levina είπε...

Την ίδια απορία με την αγαπητή Ασημίνα έχω κι εγώ και ίσως την ίδια αγανάκτηση που δεν βλέπω ευαισθησίες πλέον στους ανθρώπους και μόνο εύπεπτα λόγια καταπίνουν.
Για να το λέτε όμως εσείς αγαπητέ Poet θα γνωρίζεται σίγουρα πολύ περισσότερα από όσα εγώ !!!

καλό σας βράδυ !

Poet είπε...

Eγώ δεν είπα ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες, Λεβίνα μου, κάθε άλλο. Είπα απλώς ότι καταλαβαίνω την αγανάκτηση της Ασημίνας γιατί το θέμα της πράξης έναντι της ποίησης (που υποτίθεται ότι δεν είναι πράξη) έχει συζητηθεί ad nauseam και προφανώς εξακολουθεί να απασχολεί τόσο τους αδαείς όσο και τους ανθρώπους της τέχνης.

Πιστεύω λοιπόν ότι η ποίηση (και κάθε μορφή τέχνης) είναι μία πράξη, μια πράξη συγκλονιστική που διασώζει μερικούς ανθρώπους άμεσα και πολύ περισσότερους έμμεσα. Αρκεί να είναι άξια του ονόματος.

Έχουν γραφεί σπουδαία βιβλία για την αναγκαιότητα της τέχνης και καλά θα κάνουν να διαβάσουν κάποιο από αυτά όσοι νομίζουν ότι η τέχνη είναι για τα σαλόνια ή ότι ο ποιητής ζει σε γυάλινο πύργο.

Αν οι άνθρωποι έχουν γίνει λιγότερο ευαίσθητοι, αυτό οφείλεται στην μαζική αποβλάκωση της καταναλωτικής κοινωνίας και όχι στην οικονομική κρίση. Και η τέχνη τους διασώζει και ως πνευματικές οντότητες.

Καλό ξημέρωμα.




ξωτικό είπε...

"Για να μην πούμε ότι ποίηση δεν είναι οι λέξεις με το μελάνι στο χαρτί αλλά τα μικρά θαύματα που είναι σκορπισμένα απλόχερα παντού."

ε αυτό δεν εννοούσα κι εγώ με το οτι υπάρχουν αναγνώστες κι ας μην το ξέρουν;;;;

η αγανάκτηση ήταν "ρητορική" και.....τσαχπίνικη και φυσικά συμπαραστατική της ποιήτριας με "μαμαδίστικη" μέθοδο ;-)

φιλώ σας

Eυαγγελία είπε...

Η ποίηση,

Θ' αλλάξει μορφή στις εποχές που διανύουμε. Θα μπαλώνει τις τρύπιες μέρες που μας περιβάλλουν με λέξεις που αρμόζουν στα γεγονότα κι όχι μόνο...

Θα ζωγραφίζει με εικόνες όλα τα δρώμενα που τσαλακώνουν την ατμόσφαιρα άλλα και τον άνθρωπο.

Ωστόσο, θ' Ανθίζει Εσαεί, όπως τα μπουμπούκια σε κήπους καλλιεργήσιμους.

Εύχομαι ένα ανατρεπτικό καλοκαίρι σε όλους μας.

Poet είπε...

Καλό μου ξωτικό, εσύ είσαι ένα από τα πιο ονειρικά, τα πιο ουτοπικά, τα πιο μαγευτικά πρόσωπα της ποίησης. Και επειδή η ποίηση δεν ορίζεται αλλά αναγνωρίζεται, κάθε διεκρίνιση είναι περιττή. Σε βλέπουμε, αναγνωρίζουμε τη μουσική σου (ναι!!) και δεχόμαστε τη μαγεία σου.

Φιλάκια.

Ανώνυμος είπε...

Έστω και ένας αναγνώστης να μείνει, πάντα θα γράφεται ποίηση γι' αυτόν.
Όση κι αν είναι η (εύλογη) αγωνία του ποιητή για την αποδοχή των λέξεών του, πάντα θα υπάρχει το κρίσιμο πλήθος εκείνων που αγαπούν την ποίηση με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό, για να την πάνε ίσως ένα βήμα πιο πέρα.

Κική

Poet είπε...

Και βέβαια θα αλλάξει μορφή η ποίηση στη εποχή μας και στο μέλλον. Θα ανακαλύψει για μια φορά ακόμα αυτά που έχουν ήδη γραφεί χιλιάδες φορές και θα ανατρέψει αυτό που έχουν ήδη ανατραπεί άλλες τόσες.

Καλό όμως είναι οι νέοι ποιητές να διαβάζουν και λιγάκι αυτούς που προηγήθηκαν. Εδώ και σε ολόκληρο τον κόσμο. Καλό είναι να γνωρίζουν την ιστορία της ποίησης, την πρόσφατη και την απώτερη. Όχι για να χάσουν τη συγκινητική τους αθωότητα, όχι για να απαλυνθεί η εύλογή τους επαναστατικότητα, αλλά γιατί η γνώση αυτή θα μετριάσει κάπως τη θεία τους αφέλεια.

Αλλιώς η προσγείωσή τους στην άσφαλτο θα είναι εξαιρετικά οδυνηρή.

Poet είπε...

Και βέβαια συμφωνώ μαζί σου, Κική μου. Η ποίηση όμως δεν κινδυνεύει. Πιστεύω ότι έχεις διαβάσει το μεγάλο γράμμα μου στον Μανδραγόρα με αυτόν τον τίτλο. Υπάρχει ο σχετικός σύνδεσμος δεξιά στο Λιβάδι.

Ανώνυμος είπε...

Και βέβαια το έχω διαβάσει από παλιά.
Και βέβαια είναι πολύ ενδιαφέρον.
Και βέβαια συμφωνώ απολύτως.

(Με τόσα "και βέβαια" -για έμφαση- καθάρισα...)

Κική

Poet είπε...

Όπως λέει κι εκείνο το παλιό ανέκδοτο, μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις, αρκεί να συμφωνείς μαζί μου.

Καλό ξημέρωμα, Κική μου.