painting: two men sittinh by Honore Daumier
«Σας περίμενα
να προσέχετε
καθώς θα κατεβαίνουμε»
και περιστέρια-σκύλους
με στίχους του που χάθηκαν
του απαντούσαμε
μας έλεγε δικούς μας
κυρίως τους μελλούμενους
(καταλαβαίναμε πως ήτανε δικοί μας)
Στο τέλος μόνο φάνηκε
πως ήμασταν με τους νεκρούς
πως ήταν πάλι μόνος
Πάνω σ’ αυτό δυνάμωσε η φωνή του:
έχω εδώ –να− δίπλα συντροφιά
τον φίλο μου τον ποιητή
τον Dylan Thomas
έρχεται κάθε τόσο να με δει
του ψήνω ελληνικό καφέ
μα δεν μιλάμε»
2 σχόλια:
Ένα ποίημα που μιλάει για ποιητές, όπως ο Σαχτούρης ή ο Ντύλαν Τόμας, δεν περνάει ποτέ απαρατήρητο -από μένα τουλάχιστον.
Το έχω ξαναδιαβάσει και χαίρομαι που το βρίσκω εδώ.
Μου αρέσει.
Κική
Οι ποιητές για την ποίηση, οι ποιητές για άλλους ποιητές, συνήθως μορφές του παρελθόντος. Καθόλου σπάνιο φαινόμενο, Κική μου. Ίσως γιατί αναγνωρίζουμε τους κυβόλιθους πάνω στους οποίους, συνειδητά ή υπόσυνείδητα, βασίστηκε η ζωή και η ποίησή μας.
Δημοσίευση σχολίου