(σχέδιο Γιαννουλη Χαλεπά, Γεροντική μορφή, 1934)
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς εισάγεται στο φρενοκομείο της Κέρκυρας το 1888. Παραμένει
έως το 1902
Θεραπευμένος γύρισα στο πατρικό το
σπίτι μου
κατόρθωσα σιγά-σιγά πρόβατα λίγα
ν’ αποκτήσω
τα βόσκω μοναχός στην εξοχή
τ’ αρμέγω, τα κουρεύω
τα σαλαγάω, τα χαίρομαι
τους έχω δώσει ονόματα: Μαρία,
Μαριγώ, Ειρήνη…
Κανέναν δεν συναναστρέφομαι
(στους ζωντανούς εξάλλου δεν με
λογαριάζουν)
η “Μήδεια” ανολοκλήρωτη με
βασανίζει
Η μάνα μου το σπίτι κάθε μέρα θυμιατίζει
και καταστρέφει κάπου-κάπου τα
έργα μου
«αυτά φταίνε γι’ όλα», λέει
και βγαίνω έξω βουρκωμένος στην
αυλή
προσπαθώ να μη με δει
που κλαίω και μαλώνω με τις πέτρες
Στο τέλος κατεβαίνω στο εργαστήρι
Πουλάει κανά πρόβατο
και μου το κρύβει
μου λέει, «Χάθηκε»
και τότε παίρνω να γυρίζω
τρέχω από ʼδω, τρέχω από ʼκεί
φωνάζω «Μαριγώ!..», φωνάζω «Ειρήνη!..»
μες στις βαθιές χαράδρες του
μυαλού μου
χορτάριασαν τα αγάλματα
μα πάλι ξάφνου λάμπουν
Πέτρος Γκολίτσης
από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου, 2013
Ενότητα : Πορτρέτα εκτός κάδρου
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Πόσο καθαρά αποτυπώνεται το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει έναν καλλιτέχνη από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς που βρίσκονται τόσο κοντά του, αλλά και τόσο μακρυά...
Και μάλιστα την εποχή εκείνη, Εύα μου. Ευχαριστώ για το εύστοχο σχόλιό σου.
Η ενσυναίσθηση του ποιητή, δηλ. το να μπει στη θέση του Γιαννούλη Χαλεπά,
οικειοποιούμενος τη βασανισμένη του ζωή,
μας δίνει σπαρακτικούς στίχους, για να φτάσει στην κορύφωση:
"μες στις βαθιές χαράδρες του μυαλού μου
χορτάριασαν τα αγάλματα
μα πάλι ξάφνου λάμπουν"
Κική
Πρόκειται για την τόσο γνωστή κοιλάδα των δακρύων, Κική μου. Μέσα από την οποία διέρχεται όλη η καλλιτεχνική δημιουργία. Είτε τα δάκρυα αφορούν εμάς τους ίδιους, είτε τους άλλους.
Δημοσίευση σχολίου