Ζεις στερημένος από την ηδονή της αμαρτίας.
Του πάθους, του άνομου.
Στην κρύα, επίπεδη καθημερινότητά σου
μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι.
Σημάδι ότι είσαι ζωντανός.
Ήθελες να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα
πριν γείρεις απ' τα χρόνια
όπως οι ήρωες στα μυθιστορήματα
όπως οι μελαγχολικές αέρινες γυναίκες
στο σινεμά.
Ήθελες τόσο να γίνεις ένας αθώος-ένοχος.
Να ψιθυρίζεις δήθεν συντετριμμένος
«Λυπάμαι τόσο,
δεν έπρεπε,
ήταν πάνω απ' τις δυνάμεις μου ...»
Να λυπάσαι τον εαυτό σου;
Όχι.
Να πανηγυρίζεις τον εαυτό σου.
Ήθελες ν' αποκτήσεις
ένα μπλε σημάδι στο λαιμό
ίχνος από ένα «λάθος«
που ποτέ δεν διαπράχτηκε.
Δαγκωματιά ενός ενείπωτου πόθου
ενός σπασμού
μιας δόσης από ένα μικρό θάνατο.
Ήθελες ...
«Ήταν ωραίο όσο κράτησε».
«Παρακαλώ ... τους τίτλους τέλους...»
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
από τη συλλογή Όνειρα ασύνορα,
Ποιήματα 2006-2009, 2009
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Μπορείτε να μου πείτε τι σόι λογική είναι αυτή που το βάζει με τον έρωτα; Αφού χάνει κάθε φορά. Και όταν σπάνια κερδίζει, επιφέρει τη δυστυχία του ανεκπλήρωτου. Καλά μας έλεγε ο καθηγητής μας στο σχολείο ότι το μάθημα της Λογικής ήταν εντελώς παράλογο.
άστα συμμαθητή μου...άκρη δε βγαίνει.. εγώ βλέπω ότι κάθε φορά.."πάμε γυρεύοντας" ..τόσο σινεφίλ!!
Μοναδικη όαση το μπλόγκ σας μέσα σε τόση μαυρίλα γύρω μας....
Καλωσόρισες στο Λιβάδι και γενικά στον κόσμο των ιστολογίων, φίλη μου. Hello, Kate!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, θα διαπιστώσεις όμως ότι υπάρχουν και πολλά άλλα ωραία ιστολόγια με ενδιαφέρουσες και αισιόδοξες αναρτήσεις.
«Ο ποιητής παρηγορεί την πονεμένη ανθρωπότητα», είχε πει ο Κόμης Ντε Λωτρεαμόν. Εμείς δεν έχουμε τόσο μεγάλες φιλοδοξίες. Απλώς αντιπαθούμε την εθνική μας μιζέρια και κατάθλιψη και πιστεύουμε στην αγωνιστική αντιμετώπιση της κρίσης. Κάνουμε το κέφι μας αναζητώντας την ομορφιά και την αλήθεια στο μυστήριο της ζωής.
Κι απλώνουμε ένα χέρι σε όποιον θελήσει να το σφίξει.
«Φύλλο το φύλλο απόρθητη στην έρημο η όαση θα φυτρώσει ...» - Τόλης Νικηφόρου
Δημοσίευση σχολίου