Ελένη

Είχε πατέρα ξωτικό, νεράιδα μάνα, μάγισσα γιαγιά

Και έπεσε η Ελένη
Σαν μήλο κάτω απ' την ομίχλη

Διεκδίκησε κληρονομιά φτερών μεγάλων που
Καθώς ριζώνανε
Πλήγωναν την καρδιά και το μυαλό της

Δραπέτευσε από σπίτι όλο ρεύματα
Από γονείς ανήλικους
Παντρεύτηκε, μαθήτρια ακόμη
Λαχταρώντας οικογένεια γήινη

Ματαίως

Μεγάλωσε τον εαυτό της και την κόρη της
Γενναία, χωρίς άντρα

Σήμερα η Ελένη
Πλάσμα από μετάξι και ατσάλι
Πάγο και λάβα
Με λάμψη ολόγυρά της, σπάταλη
Και στο βυθό της, εξαργυρωμένη
Σε ασημένια τάματα ευχές

Έντιμη κληρονόμος
Μαθήτρια ισόβια
Ανήσυχη, του κόσμου τούτου και του άλλου
Ισορροπεί ζωή
Ανάμεσα σε στίχους και σενάρια ζωής

(Κι εκείνη η παντοδύναμη γιαγιά
- ας έχει αποσυρθεί χρόνια στο θάνατο
Φιλόδοξη, ακόμα τη στοιχειώνει:
Τη σπρώχνει στη σκηνή

Στο όνομά της
Στο όνομα όλων εκείνων
Των χρωματιστών ή μαύρων γυναικών
Που έδρασαν και δρουν στο παρασκήνιο
Τα άλλα χίλια πρόσωπά τους, πάντα
Ν' αναβιώνει, να ερμηνεύει
Ν' αποκαθιστά, να δικαιώνει)

Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Το μοβ άλμπουμ, 2012
Ενότητα Α' Οι φιλενάδες