Άτολμα μ' αγκαλιάζουν στις φωτογραφίες
Ή δοκιμάζουν
Να σηκώσουνε το βάρος μου
Καμιά δεν μπόρεσε πολύ καιρό
Ποια να 'ταν ποια;
Η Άλκηστη ή η Μυρσίνη
Μ' έχει στους ώμους της ανεβασμένη;
Κόκκινο Λιμανάκι στη Ραφήνα
ή Μεγάλο Πεύκο;
Ανέβηκε κι η θάλασσα, βυθίστηκαν τα πάντα
Ως τα ονόματα
(Ίσως και να 'ταν η Κλειώ, η τρυφερή
Που τραγουδούσαμε μαζί τη Φλαμουριά
Ακούγεται ένα μικρό φάλτσο στη μνήμη)
Αυτή θα είναι η Emmy
Κατάξανθη, αέρινη,
Σε περιβόλι δροσερό
Που εξατμίστηκε
Γύρισε στην πατρίδα της
Μου έστειλε ένα ροζ φουρό
Μια κασετίνα με χρωματιστά μολύβια
Την Αργυρούλα, την αναγνωρίζω
Με το αυστηρό της χτένισμα
Πλεξούδα γύρω απ' το κεφάλι
Σαν μαύρο φωτοστέφανο από έρωτα μεγάλο
Μικρή, εξόριστη στο Τρίκερι
Γενναία κοπέλα
Μου διάλεξε τα πρώτα μου γυαλιά
Το σκελετό σε σχήμα πεταλούδας - τα μισούσα
Στη φλου, την τελευταία, είναι σίγουρα η Βάσω
Θολό τοπίο,θαμπά δέντρα΄
Χωρίς πρόσωπο κι οι δυο μας
Με ντρεπόταν, την ντρεπόμουν, είχα μεγαλώσει
Ή Άλκηστη, η Emmy, η Μυρσίνη
Η Βάσω, η Αργυρούλα, η Κλειώ
Όλες καλές μου φιλενάδες
Όλες τις είχα αγαπήσει που τον αγαπήσανε
Παυλίνα Παμπούδη
από τη συλλογή Το μοβ άλμπουμ, 2012
Ενότητα Α' Οι φιλενάδες
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Παιδί χωρισμένων γονιών κι εγώ από τα έξι μου χρόνια, έγραψα πολλά στα βιβλία μου αλλά, ομολογώ, όχι τόσα όσα η Παυλίνα. Για παράδειγμα, μια φράση μόνο έγραψα για τις αρραβωνιαστικές του μπαμπά. Κι άλλη μία για τη συμβατική του σύζυγο στα εβδομήντα.
Η Παυλίνα μάλιστα με μάλωσε κάποτε χαμογελώντας για το γεγονός. Σκέφτομαι τώρα ότι ίσως να μην ήταν από έλλειψη τόλμης αλλά από πλεόνασμα πόνου. Ίσως γιατί το τραύμα αιμορραγεί ακόμη και τώρα, αναβάλλω συνεχώς να ολοκληρώσω εκείνο το βιβλίο για τα παιδικά μου χρόνια.
Διαβάζοντας, η πρώτη μου σκέψη ήταν οι μνήμες και τα συναισθήματα, που ενεργοποιούν κάποιες παλιές φωτογραφίες, έτσι αόριστα.
Το σχόλιό σας όμως -τραύμα ανοιχτό- βοηθάει πάρα πολύ στην καλύτερη κατανόηση του ποιήματος, φωτίζοντας και μια άλλη (οδυνηρή) παράμετρο.
Ηλιόλουστες ευχές για κάθε καλό!
Κική
Όσοι δεν έχουν μια παρόμοια εμπειρία, Κική μου, σπάνια καταλαβαίνουν πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα για τα παιδιά των χωρισμένων γονέων. Πολύ σοβαρότερο συνήθως απ΄ό,τι για το ίδιο το ζευγάρι. Γκρεμίζεται κυριολεκτικά ο κόσμος τους και το τραύμα αυτό καθορίζει τη ζωή τους. Το ξέρω από μένα, από τον αδερφό μου, από παιδιά φίλων μου.
Ευχαριστώ για τις ευχές και σου τις ανταποδίδω από μια ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη με πολύ κρύο.
Ευχαριστώ Poet... Τα ποιήματα αυτά δεν είναι ούτε τραύματα ανοιχτά ούτε καν ουλές. Είναι, θαρρώ, τατουάζ στην ψυχή. Γλυκιά καληνύχτα.
Ζουζούνι μου, απλώς επιβεβαιώνεις αυτό που ήδη ήξερα. Ότι, δηλαδή, είσαι πιο δυνατή από μένα. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Δημοσίευση σχολίου