(φωτογραφία: Olivier Christinat)«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»
Προς Κορινθίους Α', Κεφ. ΙΓ
Ήτανε να μας έβρει το κακό.
Άμαθοι κι απροσάρμοστοι
γεμάτοι γρατζουνιές
συνωστιζόμασταν στην έξοδο κινδύνου.
Άλλοι τη νόμιζαν σταθμό
για άλλους ήταν τέρμα
όμως
όπως και να τον πεις τον παιδεμό
αλλού είναι η παγίδα.
Να έρχεσαι
να υπάρχεις
να περνάς
και να μην είσαι.
Ωστόσο
δε θα αδικηθεί κανείς στη μοιρασιά.
Κι η ομορφιά θα πληρωθεί
κι η μεταμέλεια θα ελεγχθεί
για τις προθέσεις της
και ύποπτος δακρύων
ο Σεπτέμβρης θα θεωρηθεί.
Και ούτε να φαντάζεσαι
πως η αγάπη θα γλιτώσει
έτσι που φεύγει και ξανάρχεται
σαν εκκρεμές
αθώα σαν αμαρτωλή
που αείποτε εκπίπτει.
Το φταίξιμο που μας αναλογεί
θα αποδοθεί μέχρι δεκάρας.
Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου
από τη συλλογή Το επιδόρπιο, 2012
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Ax ! κι εγώ το φταίξιμο της...απουσίας πως να το ξεπληρώσω που δεν διαβάζεται.... συνοπτικά και τροχάδην η ποίηση;;
Σαν να μου'κλεισε συνωμοτικά το μάτι τούτο το ποίημα ,πολύ δικό μου το ένοιωσα.
Πολύ μου έλειψε το "να είμαι" εδώ !!
Σ'ευχαριστώωωωωωωωωωωωωωωωω
Καλό μου ξωτικό της μουσικής, των χρωμάτων και των θαυμάτων, τι να πρωτοπρολάβεις κι εσύ; Παντού σε ζητάνε, παντού σε αγαπάνε γιατί είναι πνεύμα αγαθό.
Δικάστε και καταδικάστε, μη διανοηθεί όμως κανείς να αγγίξει την αγάπη. Το τελευταίο καταφύγιο και τη μοναδική μας λύτρωση.
Tόλη μου, πολύ με συγκινεί η αγάπη σου για την αγάπη!
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον».
Είναι τελικά πολύ απλό, ουράνιο πλάσμα. Τίποτε, μα τίποτα απολύτως δεν αξίζει στον κόσμο αυτό χωρίς την πνοή της αγάπης. Σε φιλώ.
Δημοσίευση σχολίου