Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Εκείνο το κορίτσι


Εκείνο το κορίτσι με τα ελαφίσια πέλματα,
τα μακριά δάχτυλα και το νευρώδες κορμί,
κείνη η μικρή αλητούλα του καλοκαιριού
με το λευκό της αμάνικο ν' αντιφεγγίζει στα ουράνια
σαν καθρεφτάκι τη γυαλάδα των ώμων της,
κείνη η γλυκιά ψυχή που χαιρόταν όταν χαιρόσουν
και λυπόταν με τις λύπες σου ...

... τώρα, μια θλίψη έγινε
κάτω από τα κυπαρίσσια,
ένα αδύναμο θρόισμα του ανέμου,
πέρα στα μνήματα,
ένας μικρός λυγμός,
ένα τίποτα.

Παναγιώτης Γούτας
από τη συλλογή Ντόρτια, 2012

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τρυφερό ελεγειακό ποίημα, που δείχνει μια άλλη πτυχή της ποιητικής του Παναγιώτη Γούτα.

Εύχομαι καλή χρονιά με όλα του κόσμου τα καλά!

κ.κ.

Poet είπε...

Vanitas Vanitatum, Omnia Vanitas

Καλή χρονιά, σχεδόν ανώνυμη φίλη μας κ.κ., με ό,τι λαχταράει η καρδιά σου.

Ανώνυμος είπε...

Παρά τη ματαιότητα, ας είμαστε ευγνώμονες για ό,τι μας δόθηκε.
Ο καθένας το παλεύει, όπως ξέρει και μπορεί.
Εσείς με τις λέξεις σας, ας πούμε,
εγώ με τις δικές μου. Και πάει λέγοντας...

κ.κ.

Poet είπε...

Η κυρίαρχη αίσθηση της ματαιότητας δεν σημαίνει αδράνεια για μένα. Σημαίνει σεμνότητα και ρεαλισμό και σημαίνει δημιουργική δραστηριότητα για να την ξεπεράσω. Και η έμπρακτη ευγνωμοσύνη σημαίνει να αξιοποιήσεις αυτό που σου δόθηκε και να το μοιράσεις στον κόσμο. Αυτό δεν κάνω μια ζωή, σχεδόν ανώνυμη φίλη μου κ.κ.;