Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Όρθρος μακεδονίτικος


(έργο του Ντίνου Παπασπύρου: ΜΕΙΚΤΗ ΤΕΧΝΙΚΗ-30, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, λογοτέχνης-ζωγράφος, 1908-1993, τέμπερα+φωτο, 28Χ18 εκ., 2012, Κωδ. 924)

Ορθρίζει. Κοπάδια βελάζουν σιγανά.
Κρυστάλλινα νερά κυλούν σε γούρνες.
Τσεμπέρια, ντορβάδες, χέρια με ρόζους.
Ο απόηχος του χθεσινού γλεντιού:
χάλκινα πνευστά και μολυβένια θλίψη

Στον Χολομώντα αναθρώσκων καπνός.
Μια ήσυχη βροχούλα στο Παγγαίο.
Κι οι βουρδουνάρηδες το κίνησαν στον Άθω,
με τιρερέμ και κύριε ελέησον στα χείλη

Ραμφίζουνε στις Πρέσπες ερωδιοί,
με ρω του έρωτ' απερίγραπτα.
Κι ένα φλαμίνγκο μοναχό του απορεί,
στο Δέλτα του Στρυμόνα.

Σοφά πλατάνια, μοιρολόγια.
Έντιμοι γιακάδες, σηκωμένοι.
Κρύο σοβαρό και μετρημένα λόγια.

Παρεκκλησάκι' αχνίζουνε στο λυκαυγές,
στον Βάβδο, στη Γαλάτιστα, στην Όσσα.
Κουρμπάνι στη Γουμένισσα, ντόπιο κρασί.
Σκυλιά που αλυχτούνε σε σοκάκια.

Ορθρίζει και πάλι,
σεμνά,
μακεδονίτικα,
όπως αρμόζει.

Και στην υγρή Συμβασιλεύουσα,
σα μεσ' απ' όνειρο βγαλμένος
ο Νίκος - Γαβριήλ Πεντζίκης
ψέλνει εσαεί το ανέκφραστο.

Παναγιώτης Γούτας
από τη συλλογή Ντόρτια, 2012

7 σχόλια:

Dinos-Art είπε...

Πολύ ωραίο ποίημα και θαυμάσιο το δέσιμό του με τον Νίκο-Γαβριήλ Πεντζίκη στο τελείωμά του.
Με τον Πεντζίκη γνωριστήκαμε τη δεκαετία του ’70 στη Μικρή Πινακοθήκη «Διαγώνιος» και συνεκθέσαμε πολλές φορές τόσο εκεί όσο και σε άλλους χώρους. Βλέποντας τα έργα μου με θεωρούσε υπερήφανα μαθητή του, παρασυρμένος προφανώς από την τεχνική του πουαντιγισμού που χρησιμοποιούσα. Βέβαια αυτό δεν ήταν σωστή ερμηνεία διότι τα δικά μου έργα δεν παρέπεμπαν στη δική του καλλιτεχνική δημιουργία, που πήγαζε από τη βαθειά του πίστη στη θρησκευτικότητα και ιδιαίτερα την Ορθοδοξία.
Τον επισκέφτηκα πολλές φορές στο σπίτι του στον Ντεπώ και εκείνος αρκετές φορές στο γραφείο μου στην Τράπεζα. Ατέλειωτες και μακρές οι συζητήσεις μας, επειδή δυσκολευόσουν να τον παρακολουθήσεις στις σκέψεις του, όπως τις εξέφραζε με τη γρηγοράδα του λόγου του. Τελευταία φορά με επισκέφτηκε στο γραφείο μου στις 22Σεπτεμβρίου 1986 και ήταν τότε που μου χάρισε ζωγραφικό του έργο με τίτλο: "ΣΥΝΑΞΑΡΙ 22.9.86".
Καλό βράδυ.

Poet είπε...

Αυτό ίσως να είναι το καλύτερο ποίημα του Παναγιώτη Γούτα και σίγουρα το πιο ποιητικό.

Πολύ ενδιαφέροντα, Ντίνο μου, τα όσα αναφέρεις για τον Νίκο-Γαβριήλ Πεντζίκη, σημαντική φυσιογνωμία της πνευματικής Θεσσαλονίκης. Να πρόσθεσω κάτι σε εντελώς διαφορετικό τόνο. Όποτε τον συναντούσα σε προθαλάμους λογοτεχνικών εκδηλώσεων, μου έλεγε ένα ανέκδοτο, ελαφρά σόκιν. Νομίζω ότι αυτό αναδείκνυε την ανθρώπινη διάσταση του βαθύτατα θρησκευόμενου λογοτέχνη και ζωγράφου.

Dinos-Art είπε...

Τα χωρατά του Πεντζίκη άφησαν εποχή. Άκου λοιπόν ένα: Συχνά επισκέπτονταν μοναστήρια όπου και φιλοξενούνταν πολλές φορές (ήδη "φιλοξενείται" για πάντα στο μοναστήρι της Ορμύλιας όπου ετάφη). Σε μια τέτοια επίσκεψη, μετά το γεύμα στην τράπεζα του μοναστηριού γυρνάει και λέει στην ηγουμένη "πάμε τώρα ηγουμένη να κάνουμε έρωτα;" Πάγωσαν όλες οι καλόγριες, εκτός από την ηγουμένη "μην παρεξηγείτε τον κ. Πεντζίκη, είναι και αυτός άνθρωπος".

Poet είπε...

Ε, αυτό δεν μπορούσα να το φανταστώ !!

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...

Τώρα να πω ότι είστε ανοικτή εγκυκλοπαίδεια; Οι εμπειρίες σας πηγή γνώσης για όλους. Την καλημέρα μου

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...

Και φυσικά το ποίημα του Παναγιώτη μου άρεσε πολύ, ατμοσφαιρικό θα έλεγα ως αδαής...

Poet είπε...

Δεν θα έλεγα ότι ο όρος «ατμοσφαιρικό» με θέλγει, Τάσο μου, νομίζω όμως ότι αποδίδει το ιδιαίτερο εκείνο άρωμα του ποιήματος.

Μου θύμισες τον Μαξίμ Γκόρκι που είχε ονομάσει τις εμπειρίες της ζωής του «τα πανεπιστήμια μου».

Καλό βράδυ.