(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)Πιο βασανιστικά στη μνήμη επιστρέφουν
τα βλέμματα που γύρισαν αδικαίωτα στη βάση τους.
Οι μορφές των γυναικών που δεν μας δόθηκαν.
Οι έρωτες που κάηκαν στον αέρα
- φιάλες, θαρρείς, υγραερίου -
και σκόρπισαν και χάθηκαν.
Πιο βασανιστικά στη σκέψη επιστρέφουν
τα σώματα που δεν γευτήκαμε,
που από μια παρανόηση ή μια κακή εκτίμηση,
από αδράνεια, φόβο ή αδιαφορία,
δεν τα αγγίξαμε,
δεν κυλιστήκαμε μαζί τους
σε σεντόνια του πόθου.
Τα βλέμματα που βιαστικά προσπεράσαμε,
οι αδικαίωτοι έρωτες, τα ανέγγιχτα σώματα,
μας τυραννούν, απ' τα κατακτημένα, πιο πολύ.
Παγαγιώτης Γούτας
από τη συλλογή Ντόρτια, 2012
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Διαβάζοντας το ωραίο ποίημα, πάντα αδιόρθωτη εγώ, βρήκα στα αποθηκευμένα του μυαλού μου τρία σχετικά (το καθένα με τον τρόπο του) ποιήματα, που λατρεύω:
"Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε"(Εγγονόπουλος)
"Ρόδα αειθαλή" (Πατρίκιος)
συν το δικό σας "Γυναίκα".
(Προς το παρόν...)
κ.κ.
Εμένα μου θυμίζει ένα του χριστιανοπουλου..μου διαφεύγει o τίτλος..εξαίσια και τα δύο..έλενα κ.ά.
Ωραία ποιήματα και τα τρία, σχεδόν ανώνυμη, μακρινή και αδιόρθωτη φίλη μου κ.κ. Εδώ που τα λέμε όμως, αν δεν γράφονται ωραία ποιήματα για τη γυναίκα, για τι θα γράφονται, για την άνοδο του κόστους ζωής; Η ποίηση είναι ένα ερωτικό φαινόμενο και η γυναίκα το αιώνιο σύμβολο του έρωτα.
Ξέρω ότι διαφωνεί ο Χριστιανόπουλος που αναφέρει η άλλη σχεδόν ανώνυμη φίλη μας παρακάτω, αλλά ... θα το αντέξουμε.
Καλωσόρισες, Έλενα κ.α. Δεν έχεις άδικο, με τη διαφορά ότι ο Χριστιανόπουλος δεν γράφει βέβαια για γυναίκες.
Ας πούμε με την ευκαιρία ότι ο Παναγιώτης Γούτας δεν αναφέρει μια εντελώς σύγχρονη μορφή αδικαίωτου έρωτα. Εκείνη των ιστολογίων ή του facebook που συχνά αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα εμπόδια αποστάσεως κ.α.
Με τη ζωγραφιά του Ντίνου γίνεται καλύτερα αντιληπτό γιατί «οι αδικαίωτοι έρωτες, τα ανέγγιχτα σώματα ... μας τυραννούν πιο πολύ».
Δημοσίευση σχολίου