Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Σινέ «Αλκαζάρ»

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Το Σινέ «Αλκαζάρ»
πρόβαλλε, παλιά, τα πάθη του Χριστού.
Μετά, το γύρισε, με ταινίες πορνό,
στα ανθρώπινα πάθη.
Αμήχανο, πλέον, το αλλοτινό κτίσμα,
με μόνο σημάδι αίγλης
τον ημικυκλικό σκονισμένο τρούλο του,
στέκει μετέωρο στους καινούριους καιρούς.

Απαλλαγμένο ολότελα από το πάθη του.

Παναγιώτης Γούτας
από τη συλλογή Ντόρτια, 2012

20 σχόλια:

Poet είπε...

O Παναγιώτης είναι βέρος Θεσσαλονικιός όπως κι εγώ. Εκείνος ένας Παοκτσής που ζει στο Χαριλάου κι εγώ ένας Αρειανός που ζει στην Τούμπα. Όσοι είναι έστω και ελάχιστα ενημερωμένοι για τα ποδοσφαιρικά, ξέρουν καλά την ειρωνεία του γεγονότος.

Κατά παράξενο τρόπο όμως συμπίπτουμε στο Αλκαζάρ. Φαντάζομαι εκ του μακρόθεν εκείνος ενώ εγώ εκ του σύνεγγυς. Βλέπετε, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πλατεία Δικαστηρίων, δυο βήματα από το τέμενος των ινδικών αριστουργημάτων (δεν θα τα πει και όλα στο ποίημα!!). Ναι, το έχω γνωρίσει από μέσα και απέξω.

Λίγο παρακάτω, στο Βαρδάρι, ήταν άλλα θρυλικά σινεμά της εποχής εκείνης. Το Αττικόν, το Πάνθεον και το Ίλιον. Θυμάμαι στο Αττικόν την επιγραφή δίπλα στο ταμείο : «Παρακαλούνται οι κ.κ. πελάτες να αφήνουν τα κασελάκια τους έξω κατά τη διάρκεια της παράστασης». Και κεφτέδες τηγανίζανε στον εξώστη.

Μου φαίνεται ότι τα ποιήματα του Παναγιώτη θα μας δώσουν την ευκαιρία να πούμε κι άλλα για μια Θεσσαλονίκη που ανήκει πια στη ιστορία.

Άστρια είπε...

Έτσι είναι, αλλάζουνε οι καιροί και τα παληά κτίρια μένουν να διηγούνται τις ιστορίες τους.
Ναι, πολύ σωστά, όπως λέει ο ποιητής, με αμηχανία και απαλλαγμένα ολότελα από τα πάθη τους...

Αγαπημένε μας ποιητή, πέρασα ν' αφήσω τις ευχές μου για καλά Χριστουγεννα, γεμμάτα όμορφες στιγμές, με υγεία και αγάπη στην οικογένεια και φως, πολύ φως!

Margo είπε...

Τι όμορφο ταξίδι στο χρόνο! Με αφορμή το ποίημα του Π.Γούτα απολαμβάνουμε και τις δικές σου θύμησες ποιητή μου.
Είναι όμορφα στο κρύο του Χειμώνα, να μαζευόμαστε και να λέμε ιστορίες στα ζεστά :-)

Και πάλι Χρόνια πολλά!

Dinos-Art είπε...

Πιο εύκολο από το τηγάνισμα κεφτέδων στο Αττικόν ήταν το ζέσταμα της ρέγκας στις φλόγες αναμένης εφημερίδας.
Δεν μπόρεσα να ζωγραφίσω το Αττικόν, θυμάσαι μετά την είσοδο επί της Εγνατία προχωρούσες ένα διάδρομο και έμπαινες στον κινηματογράφο. Ζωγράφισα όμως το Πάνθεον και το Ίλιον. Σε κάποιο άλλο ποίημα ίσως τα δούμε και αυτά.
Χρόνια Πολλά.

Poet είπε...

Καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι να σου εύχεται φως, πολύ φως ένα κορίτσι των άστρων. Γιατί άστρο = ήλιος = φως.

Σε ευχαριστώ, Άστρια, καλά Χριστούγεννα με υγεία και αγάπη, με κάθε χαρά και εκπλήρωση.

Poet είπε...

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα παραμύθια της γιαγιάς πλάι στη σόμπα !! Έτσι λοιπόν κι εμείς, Μαρία μου, απ' αφορμή των ποιήματα του Παναγιώτη, λέμε ιστορίες. Που ήδη έχουν γίνει μακρινές. Να κι ο Ντίνος τώρα. Δεν ξέρω πότε θα ξαναδούμε χιονισμένα Χριστούγεννα (έχει μια λαμπρή λιακάδα σήμερα στη Θεσσαλονίκη), η εποχή όμως προσφέρεται για κάθε είδους αφηγήσεις.

Να είσαι καλά, Μαρία, χρόνια πολλά.

Poet είπε...

Δεν τελειώνουν αυτά τα περιστατικά στα λαϊκά σινεμά, Ντίνο μου. Πιο συχνά βέβαια πήγαινα στην Αίγλη που ήταν και στη γειτονιά μου.

Ας πούμε και ότι γυναίκα μόνη της δεν πήγαινε ποτέ εκεί. Αλλά και συνοδευόμενη να ήταν, ο συνοδός της θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός με τα πεινασμένα αρσενικά μέσα στο σκοτάδι.

Χρόνια πολλά.

IZA είπε...

Καλά Χριστούγεννα με αγάπη, υγεία και δημιουργικότητα. Να περάσετε όμορφα αυτές τις ημέρες μα και κάθε ημέρα σα να είναι γιορτινή. Φιλιά απ' όλους μας.

Dinos-Art είπε...

Και βέβαια Τόλη η Αίγλη ήταν και θερινή και είχε το εναλλακτικό όταν έβρεχε η μηχανή προβολής να γυρνά στην εσωτερική αίθουσα και το έργο να συνεχίζεται.
Το Πάνθεον είχε και ταράτσα. Το έργο μου Πάνθεον είναι προμετωπίδα στο βιβλίο του Κώστα Τομανά "Οι Κινηματογράφοι της Παλιάς Θεσσαλονίκης" (Έκδοση για λογαριασμό του συγγραφέα, 1993). Το πρωτότυπο έργο κατέχει η ποιήτρια Αλεξάνδρα Μπακονίκα.

Ανώνυμος είπε...

Μιας και μιλάμε για σινεμά, να σας πω ότι ο άντρας μου την ημέρα πήγαινε στο τότε γυμνάσιο και το βράδυ ήταν χειριστής και ταυτόχρονα τιτλαδόρος της κινηματογραφικής μηχανής. Συχνά μας διηγείται ιστορίες απείρου κάλλους. Η ζωή του όλη ήταν σαν του Φιλίπ Νουαρέ στο "Σινεμά ο Παράδεισος", οπότε μιλάμε για την απόλυτη ταύτιση με την ταινία.
Τώρα βέβαια, ο κινηματογράφος έχει γίνει από χρόνια σούπερ μάρκετ.

Πολλές γιορτινές ευχές για κάθε καλό!

κ.κ.

Poet είπε...

Μαρία μου, τι ωραία έκπληξη μετά από τόσον καιρό !! Περνούσα τακτικά σπό το ιστολόγιό σου αλλά έβλεπα πάντα την ίδια παλιά ανάρτησή σου.

Ευχαριστώ για τις ευχές, να είστε όλοι καλά, εσύ, ο άντρας σου, τα αγγελούδια σας. Χρόνια πολλά.

Poet είπε...

Ντίνο μου, εσύ έχεις αφήσει την εικαστική σφραγίδα σου σε όλα σχεδόν τα μνημεία και τα άλλα αξιόλογα σημεία της πόλης μας.

Και το Αττικόν είχε θερινό στην ταράτσα. Είχα πάει μερικές φορές εκεί. Το ωραιότερο όμως θερινό ήταν της Αίγλης. Με το αγιόκλημα να αγγίζει τους ώμους σου και να σε τρελαίνει με την ευωδιά του. Το έχουν ανακαινίσει τώρα και λειτουργεί, ακόμη πιο ωραίο. Πήγαμε εκεί το καλοκαίρι και θυμηθήκαμε τα εφηβικά μας χρόνια.

Στο θερινό ήταν βέβαια πολύ πιο δύσκολο να γίνουν ... αταξίες καθώς δεν επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι όπως στο χειμερινό.

Poet είπε...

Αααα, σχεδόν ανώνυμη καλή μου φίλη κ.κ., θα πρέπει να μας διηγηθείς μία τουλάχιστον από τις ιστορίες του άντρα σου. Φαντάζομαι ότι όλοι έχουμε δει το γοητευτικό «Σινεμά ο παράδεισος».

Στη Θεσσαλονίκη επιβιώνουν ακόμη μερικοί από τους κινηματογράφους παλαιού τύπου. Να δούμε ως πότε.

Ευχαριστώ, σου στέλνω και τις δικές μου ευχές.

Dinos-Art είπε...

Άκου τώρα Τόλη κάτι σαν επίλογο για το Αττικόν, που μόλις τώρα θυμήθηκα. Τα τελευταία χρόνια που ήμουν στην Τράπεζα ο ιδιοκτήτης του ακινήτου έκανε προσφορά να το αγοράσει η Τράπεζα για να κτίσει υποκατάστημα. Είχε κάλυψη περίπου 350 τ.μ., αν θυμάμαι καλά. Όμως ανεγκέφαλοι υπηρσιακοί παράγοντες των κεντρικών της Αθήνας απέρριψαν την προσφορά για αγορά αυτού του ακινήτου στην καρδιά της Εγνατία, παρά το γεγονός ότι παραδίπλα νοίκιαζε η Τράπεζα, με καθόλου ευκαταφρόνητο μίσθωμα, ακίνητο για υποκατάστημα. Τελικά νομίζω το αγόρασε γνωστός έμπορος ηλεκτρικών ειδών. Δεν γνωρίζω τη σημερινή του χρήση. Καληνύχτα.

Poet είπε...

Πάντως είτε τράπεζα γινόταν, Ντίνο μου, είτε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών το Αττικόν, δεν θα έπαυε να μας θυμίζει το λατινικό ρητό "sic transit gloria mundi". Υπήρξε ένδοξο με τον δικό μου ιδιόμορφα λαϊκό τρόπο.

Καιρός όμως να περάσουμε από τα παλιά σινεμά στους πάντα νέους έρωτες, έστω και αδικαίωτους.

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...

Πάντα τελευταίος βρίσκω τα όμορφα.

Την αγάπη μου σε όλη την παρέα. Αγαπημένε Τόλη μου εσείς ξέρετε πολύ καλά το ταλέντο του Ντίνου, όμως εγώ μένω έκπληκτος κάθε φορά που ανακαλύπτω άγνωστα έργα του αλλά και τον ζεστό του χαρακτήρα.

Καλή πρωτοχρονιά σε λίγο....

Poet είπε...

Τα βρίσκεις όμως μαζεμένα.

Μετά μια ολόκληρη ζωή μαζί, ναι, μπορώ να πω ότι ξέρω τον Ντίνο καλά, όπως κι εκείνος εμένα. Μην μένεις έκπληκτος, ο Ντίνος υπήρξε πάντα φιλικός και εγκάρδιος και, επιπλέον, είναι ο πιο εργατικός καλλιτέχνης που εγώ γνωρίζω. Έχει λοιπόν και πολλά άλλα έργα που δεν έχουμε δει.

Καλή χρονιά, Τάσο μου.

Ανώνυμος είπε...

Αργοπωρημενος βέβαια.Αυτοί που λέτε ήταν κινηματογράφοι ή χαμαιτυπεια υπό την ευρεία έννοια!!

Ανώνυμος είπε...

Η διαφημιστική ετικέτα έγραφε: δύο ταινίες "ΣΕΞ" .Ένας χριστιανός δεν βρέθηκε τότε να πει να βγάλουν την διαφημηση.Ούτε και ή αστυνομία!!

tolisnik είπε...

Χαίρομαι που βουτάς στο παρελθόν και αγανακτείς αναδρομικά, ανώνυμή μου φίλη. Οι κινηματογράφοι αυτοί στο Βαρδάρι και μερικοί ακόμη ήταν απλώς τα λαϊκά σινεμά της εποχής και οι ταινίες που έπαιζαν απευθύνονταν σε ένα, από κάθε άποψη και κυρίως σεξουαλικά, πεινασμένο κοινό. Ήταν μια διέξοδος στις στερήσεις της εποχής. Μπορείς να τα ονομάσεις και χαμαιτυπεία, αν και τα γνήσια μπουρδέλα ήταν τότε λίγο παρακάτω, στην οδό Αφροδίτης !!

Τι να πει κανείς όμως και για τη σημερινή εποχή με την πάσης φύσεως πορνεία να προβάλλεται σε κάθε μέσο εντελώς ξετσίπωτα.