Γνωρίζουν άριστα την τέχνη τους,
Εκείνος με το πράο μέτωπο εκ πείρας,
Ο άλλος, με τα φευγαλέα τικ, δια των σπουδών.
Και οι δύο την ασκούσαν αρτίως,
Εκείνος με το πράο μέτωπο συχνά,
Ο άλλος, με τα φευγαλέα τικ, δια βίου.
Και οι δύο δεν θα την ασκούνε στο εξής.
Τους φόρεσαν το σιδερένιο γάντι.
Πρέπει σε μέση ηλικία
Να πιστωθούνε στα νήπια.
Κάποιος αφανής κερματοδέκτης
(Εάν απλώνουν σταθερό το χέρι)
Θα τους προσπορίζει τα κόμιστρα
Από τον κεραυνό ως το χώμα.
Επ' ελάχιστον, βέβαια. Ως την ώρα
Που τ' άστρα, τα παιδιά και οι σύζυγοι
Θα τους κοιτάξουν με τη δυσπιστία του πένθους,
Με τα πελώρια μάτια της ποινής.
Α, τότε ποιος θα τους ακούσει να κλοτσάνε
Κάτω απ' τα πόδια τους το ίδιο αυτό σκαμνί
Που κατασκεύασε ο ένας εκ πείρας
Κι ο άλλος, με τα φευγαλέα τικ, δια των σπουδών.
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου
από τη συλλογή Ο τρόμος ως απλή μηχανή, 2012
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Aπό τα μικράτα μας χτίζουμε τον θανατό μας, ακόμα και τον τρόπο που θα γίνει αυτός ...ναι
τώρα πια το πιστεύω αυτό.
Καλημέρα !
Εγώ πιστεύω ότι είμαστε σε μεγάλο βαθμό προκαθορισμένοι από τα γονίδιά μας και από το περιβάλλον των παιδικών μας χρόνων. Ο θάνατος δεν είναι παρά η τελευταία πράξη του δράματος ή της κωμωδίας. Ή με τους στίχους του Ζήση Οικονόμου:
«Ας κρατήσουμε το πόστο το στερνό/ σαν από πριν τουφεκισμένοι στρατιώτες».
Καλή μελαγχολική φθινοπωρινή μέρα.
Δεν έχετε καθόλου άδικο ...
να είστε καλά!
Συνειρμικά μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Καρούζου:
"Μην του μιλάτε, είναι άνεργος".
Εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα,
που συχνά παραμερίζω εν τη ρύμη του βίου,
αλλά ολωσδιόλου ξεχασμένα εντός μου,
μου βγάζει ο ποιητικός ρεαλισμός(!) της Δήμητρας Χριστοδούλου.
Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ευαίσθητοι στίχοι της,
κυρίως στα ποιήματα "Η μετάφραση", "Καταξίωση".
(Έχω επίσης ξεχωρίσει από τα δικά μου διαβάσματα τα:
"Επαίτης" , "Νέα πίστη", "Φως" και πολλά άλλα.)
Θέλω να πω ακόμη ότι η ποίηση της καλής αυτής ποιήτριας
έχει μια επικαιρότητα, επομένως και μια διαχρονικότητα,
όπου η διεισδυτική ματιά της δεν έχει αφήσει να παραπέσει
τίποτα, όσο ασήμαντο κι αν μοιάζει εκ πρώτης όψεως.
κ.κ.
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιο σου, φίλε ανώνυμε. Σίγουρα θα χαρεί και η Δήμητρα Χριστοδούλου όταν το διαβάσει.
Εγώ απλώς θα τόνιζα ότι γενικότερα η καλή ποίηση είναι διαχρονική και ότι το φαινομενικά ασήμαντο προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις μέσα στο δικό της φως.
Θα σε παρακαλούσα επίσης να αναφέρεις στο μέλλον το όνομά σου για να γνωρίζουμε τουλάχιστον το φύλο σου και να μη μιλάμε στο κενό.
Καλό βράδυ.
Kι εγώ σας ευχαριστώ για την ευγενική σας απάντηση.
Είμαι ...γένους θηλυκού, που θα έλεγε η Δημουλά.
Και, παρακαλώ, καθόλου μην αισθάνεστε ότι μιλάτε στο κενό,
γιατί σας διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον.
(Η) κ.κ.
Παρόλο που δεν μου αρέσει η ανωνυμία, μερικές φορές υπάρχουν βάσιμοι λόγοι και θα κάνουμε μια εξαίρεση για σένα, ευγενική μας φίλη. Καλό απόγευμα, κ.κ.
Καλοσύνη σας να με δεχτείτε όπως είμαι,
(με ψευδώνυμο δηλαδή) αν και δεν είναι καθόλου δίκαιη
η μεροληψία, ακόμα κι όταν είναι υπέρ μου(!!!)
(Εδώ ο ήρωας της "Δίκης" έμεινε στην ιστορία ως Κ.
Άρα, εγώ που διαθέτω δυο μικρά και ταπεινά αρχικά κ.κ.
ελπίζω ότι κάπου χωράω...)
Έτσι κι αλλιώς, χαίρομαι να διαβάζω (καλή) ποίηση
και να παρακολουθώ τις συζητήσεις,
όχι απαραίτητα συμμετέχοντας...
(Κι επειδή δεν θέλω να είμαι αχάριστη,
σας ευχαριστώ πολύ για την ...ειδική μεταχείριση!!!)
κ.κ.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν αυτή η μικρή μεροληψία ή ειδική μεταχείριση με την ελπίδα ότι δεν θα διεκδικήσουν κάτι ανάλογο άλλοι ανώνυμοι.
Γιατί τότε αναπόφευκτα εκείνοι θα έχουν, όσον αφορά το Λιβάδι, το τέλος που είχε και ο Κ. της Δίκης του Κάφκα.
Σε ευχαριστώ για τις καλές προθέσεις σου, κ.κ. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου