Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Αδέσποτη


Δεν είχα λόγια
είχα όμως ένα σκύλο
Με είχε μαζέψει απ' το δρόμο
με φώναζε λούση
Δεν είχα λόγια
ούτε κολάρο είχα
Είχα όμως ένα σκύλο
άσπρο σαν την ψυχή μου
Όταν γυρνούσα σπίτι
μου έγλειφε τα κόκαλα

Τώρα δεν έχω σπίτι
ούτε σκύλο έχω
Έχω όμως ένα χέρι ατροφικό
ένα από στάχτη
και ένα που γαβγίζει για λίγη ευθανασία

Νίκη Χαλκιαδάκη
από τη συλλογή Ανάσκελη με πυρετό, 2012

3 σχόλια:

Poet είπε...

Με το ποίημα αυτό ολοκληρώνεται το μικρό αφιέρωμα στην ποίηση της Νίκης Χαλκιαδάκη.

Καλή συνέχεια, Νίκη. Εύχομαι να μην πέσει ποτέ ο πυρετός σου.

ξωτικό είπε...

έμεινα ώρα ,με την βροχή έξω και την καινούρια σου μουσική να μην μ'αφήνει να φύγω ,απόλαυασα τον Κύκνο που παριστάνει το παπάκι και κράτησα την αίσθηση :
"τα παραμύθια κλείνονται στο ψυχιατρείο...."



Φιλώ σας συντροφιά του λιβαδιού.

Poet είπε...

Ακούστε, καλέ, το ξωτικό που κάνει ότι είναι ξένο !! Ενώ βέβαια είναι το καλόβολο ξωτικό της μουσικής και του Λιβαδιού. Για να μην πω και της φωτογραφίας.

Μη μας ξαναφύγεις πια, φεγγαρόλουστη.