Με θέα απ' τον κήπο

κι η στενή τούτη η πλάνη, αντίκρυ μου, η χλωμή,
- μια να την κατοικώ και μια να τηνέ χάνω,
να χάνομαι απ' αγάπη κι από γιασεμί ...
Τέλος Άγρας, «Αντικρύ στον κήπο» 

Άπλετο φως πολυελαίων
να λάμπουν όλοι οι λαμπεροί
την νύχτα την πιο γιορτινή
Μεταξωτά ενδύματα μπριγιάν
σατέν εσάρπες
Ανεξαιρέτως να φορούν
όλοι τις ίδιες μάσκες
Κι εγώ να 'χω για θέα μου
του καθενός την θέα
Χωρίς να βρίσκομαι εκεί
μια μοναχή στον κήπο

Ώσπου σε βλέπω να ΄ρχεσαι
στη λάμψη να με φέρεις
Ανέλπιστα χαρούμενον
προς έκπληξι των δυο μας
Και περπατάς και περπατώ
μαζί σου για ν' ανέβω
στην πιο μεγάλη αίθουσα
που θα 'χα δει ποτέ μου

Και με ζητάτε για χορό
κι ευθύς γίνεσαι ξένος
Εκεί που πάω να πω το ναι
εξαφανίζεσθ' όλοι
Άφαντο πλήθος ποια γιορτή
ποια λάμψη και ποια θέα
Επιστροφή στη μοναξιά
του σκοτεινού σας κήπου
που το 'πες και το πίστεψα
πως μόνο εκεί ανήκω

Αριστέα Παπαλεξάνδρου
από τη συλλογή Υπογείως, 2012