Πέμπτος όροφος
πεντέμισυ το πρωί
στέκομαι στο μπαλκόνι
κι αφουγκράζομαι
τη σιωπηλή πόλη.
Τελειώνει η μαγεία της νύχτας
τα ξυπνητήρια
αρχίζουν να χτυπούν
καθένα διαφορετικά
ολόκληρη συμφωνία ήχων.
Οι ήχοι αυξάνονται
σούρσιμο βημάτων
ένα βήξιμο
ένα
δύο
τρία φώτα.
Τι περίεργο φως!
Μια πόρτα ανοιγοκλείνει
τ' αυτοκίνητα μουγκρίζουν.
Όλα δείχνουν ότι έρχεται
η καινούρια μέρα.
Μια μέρα που δεν μυρίζει
φρέσκο χώμα κι αγιόκλημα.
Αφήνω το μπαλκόνι.
Κλείνω τα παραθυρόφυλλα
και πάω να ονειρευτώ
την καινούρια μέρα
το πρώτο Φως
τον πρώτο ήχο.
Κατερίνα Κουτσογιαννοπούλου
από τη συλλογή Γήινες στιγμές
(Ποιήματα 1979 - 1989)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Το πρώτο Φως", το πιο πολύτιμο της μέρας, τί κρίμα μόνο να το ονειρεύεται να μπορεί κανείς, αφού με τόσα ευτελή εμπόδια επιμένει να του τα κρύβει η πόλη..
όπως πάντα, ωραία επιλογή!
καλό βράδυ ποιητή μας
Σκεφτόμουν ότι με «το πρώτο φως» αρχίζει να σβήνει το φως των άστρων. Κι ύστερα ότι δεν σβήνει πραγματικά, μόνο στα δικά μας μάτια.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα. Καλό ξημέρωμα, κορίτσι των άστρων.
Δημοσίευση σχολίου