Είδωλα

(φωτογραφία: εσωτερικό του Μουσείου Ακρόπολης)

Αυτοί οι ωραίοι μαρμάρινοι έφηβοι
μπροστά στους λίθινους βατήρες

κάποτε προσδοκούσαν ένα παράγγελμα γεμάτοι ελπίδα
κάποτε προσδοκούσαν ν' αρχίσει το μεγάλο αγώνισμα

κι ούτε ψυχανεμίζονταν πόσο γοργά ο χρόνος κλείνει
των ανθρώπων τις τροχιές

Αγάλματα - θα πεις - Ιδανικά
δεν σπέρνουν δεν θερίζουν
οι μέρες δεν κυλούν γι' αυτά

με εμείς μοχθήσαμε σκληρά να τα εξυψώσουμε!

Τα ονόματά τους με τέχνη γράψαμε στο Βουλευτήριο
βαρύτιμα αναθήματα προσφέραμε μεγάλους λέβητες
τριποδικούς και ταύρους σφάξαμε πολλούς

- για χρόνια κάπνιζε σε μια εκατόμβη αθρόα καμένη
Ορμή η Νιότη μας -

Κι αυτά τα βάθρα τους με κόπο φτιάξαμε χρόνια και χρόνια
σμιλεύοντας τις κόχες της καρδιάς

Μα ήταν η μέρα που τα στήσαμε στην Αγορά ένας θρίαμβος!

Τους αγαπούσαμε εκείνους τους μικρούς θεούς
τα είδωλά μας τα ανεπανάληπτα τα εξαίσια
στην πιο μικρή τους λεπτομέρεια φροντισμένα

Πώς δεν ακούσαμε πως σιγοτρέμανε στα βάθρα τους;
Πώς δεν το νοιώσαμε πως μέρα με τη μέρα γέρνανε;

Σαν νάμασταν τυφλοί

.... Και τώρα που κοιτάμε πάλι
εκεί όπου ήταν κάποτε οι μαρμάρινοι θεοί μας
σπαράγματα μονάχα βλέπουμε και μέλη
εδώ κι εκεί κάτω από τα βάθρα σκορπισμένα

- πικρό το ύστερο φως της Γνώσης -

Δεν έμεινε το ανάστημα τους το λαμπρό
η νιότη η ευλύγιστη         το βλέμμα
του έρωτα η λαξευμένη κίνηση
η Χάρη

Μονάχα αυτά τα σκορπισμένα μέλη μείναν
σαν τη σπορά ενός γλύπτη μεθυσμένου

που μοιάζουν σαν να περιμένουν ακόμη
το μέγα αγώνισμα    η Ζωή

να ξαναρχίσει

Εύα Μοδινού
από το βιβλίο Για πάντα, Ποίηση σε επτά Πράξεις, 2012
Πρώτη πράξη : Ο μύθος του ανθρώπου
Ενότητα : Στον αποθέτη της νιότης