Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

κι εγώ δεν ξέρω τι αναζητώντας



καμιά φορά αργά το βράδυ
ξαναγυρίζω στο παλιό μας σπίτι
με προσμονή την πόρτα ανοίγω
αναζητώντας μέσα στο σκοτάδι
κι εγώ δεν ξέρω τι αναζητώντας

με το κλειδί στο χέρι ακόμα
το σιδερένιο εκείνο, το μεγάλο
από δωμάτιο σε δωμάτιο τριγυρίζω
αγγίζοντας, μυρίζοντας και βλέποντας σχεδόν
σε κάθε αέρινο μου βήμα

μήπως και είναι κάπου εδώ
πάντα ζεστό το χέρι του πατέρα
του αδερφού μου η προστατευτική αγριάδα
κι αυτή της μάνας μου
η πανταχού παρούσα απουσία
μήπως και είναι εδώ
το καλογυαλισμένο μας βαρύ τραπέζι
η φωτογραφία που χαμογελάει στον τοίχο
με τα πολύχρωμά του σχέδια το χαλί
μήπως και είναι εδώ
το πάτωμα, οι τοίχοι, το ίδιο το σπίτι
μήπως ακόμα μπαίνει από την μπαλκονόπορτα
η απέραντη πλατεία που αγαπούσα

και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι κλαίω
κλαίω απελπισμένα στ’ όνειρό μου
τα δάκρυά μου όλα τα θαμπώνουν
όλα όσα το φως της μνήμης καταυγάζει

Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα, 2012 

8 σχόλια:

Dinos-Art είπε...

Είναι από αυτά που μου άρεσαν περισσότερο Τόλη, όπως σου είπα στο τηλέφωνο.

Poet είπε...

Το ίδιο μου είπε και ο Βύρων. Ο πόνος αυτών που αγαπήσαμε και χάθηκαν για πάντα είναι ζωντανός μέσα μας, Ντίνο μου.

Αγγελικούλα είπε...

Μπορώ κι εγώ να σε διαβεβαιώσω για το ίδιο. Είναι πράγματι ολοζώντανος, Τόλη. Βούρκωσα διαβάζοντάς το και ήρθαν ξανά στην επιφάνεια αυτά που σπάνια εξαφανίζονται σε πιο βαθιά νερά.

Poet είπε...

Να λοιπόν τι είναι ωριμότητα, Αγγελικούλα μου. Να μάθεις να ζεις με τον πόνο της απώλειας. Δύσκολο μάθημα από τον αδυσώπητο δάσκαλο που λέγεται ζωή.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

διαβάζω και ξαναδιαβάζω τούτο το ποίημά σου Τόλη...Και ξέρω πολύ καλά τι αναζητώντας: την τόσο γνώριμη θαλπωρή που αφήνει πίσω της η απουσία και η μνήμη...

Poet είπε...

Το ξέρω ότι ξέρεις, Τζούλια μου. Η απώλεια είναι το τίμημα της ενηλικίωσης. Το αφόρητο ποτέ πιά. Και κάποιο ίχνος παρήγορης θαλπωρής.

Margo είπε...

Από τα πολύ πολύ αγαπημένα.. παρηγοριά για τις απουσίες της ζωής μας.
Καλή σου μέρα Τόλη μου

Poet είπε...

Η όποια παρηγοριά μπορεί να υπάρξει, Μαρία μου.

Σε ευχαριστώ, καλή σου μέρα.