(Dale
Witherow, Volcano Poet)Στο μυαλό των ποιητών
Ανθίζουν μαργαρίτες
Αντί μεσολόβιων συνδέσεων
Μετωπιαίων λοβών
Και άλλων δυσερμήνευτων τινών
Τινάζουν πέταλα
Με λέξεις από μίσχους
Και κίτρινες στιγμές
Αοριστίας
Είναι λοιπόν για τούτο που αγαπάνε τα λιβάδια;
Aρέσκονται να απλώνονται
σε απεραντοσύνη χλωροφύλλης
Με ίχνη από λάσπη στις άκρες των συμφώνων τους
Και μια υποψία βροχής πάνω απ' τα φωνήεντά τους
Όταν - σπανίως - έχει αιθρία
Οι λέξεις τους γλιστρούν στιλπνές και φωσφορίζουσες
Ντυμένες τα καλά τους
Σαν έτοιμες για τη γιορτή
Υπεράνω πάσης υποψίας
Σχεδόν αθωωμένες
Για την αγχόνη του δήμιου
Που περνάνε στον λαιμό τους
Κάθε νύχτα
Γεωργία Κολοβελώνη
από τη συλλογή Ιστορίες με λυπημένη αρχή, 2012
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Φυσικά οι ποιητές αγαπάνε το λιβάδια. Κοιτάξτε πόσοι έχουν μαζευτεί εδώ!!
Οι ποιητές, τα ξωτικά, τα χελιδονάκια, κάτι από την αθωότητα και την ομορφιά του κόσμου.
Η αφιέρωση σας δίνει την ευκαιρία να (ξανα) διαβάσετε και τα ποιήματα του εξαιρετικού ποιητή Ηλία Κεφάλα.
χαχα με πρόλαβες !!
Προσέξτε, το ξωτικό ως φεγγαρόλουστο είναι εξόχως καλλιτεχνικό. Έχει εξαιρετικές επιδόσεις στη μουσική και στη φωτογραφία. Μάλιστα αποκαλύπτει τα χαρίσματά του σταδιακά για να μπορέσουμε να τα δεχτούμε εμείς οι κοινοί θνητοί.
.. η απαρηγόρητη ιαχή όσων άργησαν να έρθουν στην ώρα τους...
Δημοσίευση σχολίου