(Man and
Woman, by Edvard Munch)Η αγάπη που ξέρω εγώ
Είναι σκληρή : σε θέλει στη βροχή
Κι όχι με τριπλό πανωφόρι
Δε νοιάζεται τι συνέβη στη μέρα
Με ποιον μάλωσες
Πόσες ώρες ταξίδευες
Δε θέλει να βλέπει
Κούραση επάνω σου
Ή απροσεξία
Και στον εκνευρισμό σου
Απαντά με οργή - δε γέρνει
Δεν κατανοεί - όχι, όχι
Καθόλου μητρική δεν
Είναι η δική μου αγάπη
Δεν αρκείται
Στα μαντέματα, δεν είναι απαλή
Απόλυτη, απαιτεί
Όλο σε θέλει
Κι αν δεν είσαι μαζί της
Μέχρι θανάτου σε θέλει
Δυστυχή
Βάγια Κάλφα
από τη συλλογή Απλά πράγματα, 2012
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Το αιώνιο θέμα. Το ερώτημα είναι αν αυτό που περιγράφει η Βάγια είναι αγάπη. Έρωτας ναι, κτητικότητα σίγουρα, απύθμενος εγωισμός ασφαλώς, αλλά αγάπη;
Παράδοξο να ξέρουν οι νέοι να γράφουν ποιήματα (όσοι ξέρουν) και να μην έχουν την παραμικρή ιδέα τι είναι αγάπη.
Την καλησπέρα μου και ένα θερμό "ευχαριστώ" για το αφιέρωμα, όπως και για τα όμορφα σχόλια που διάβασα μέσα από τη σελίδα.
Ακριβώς αυτή την αντιπαραβολή θέλω να δείξω με τη "Μικροπρέπεια".Δε μπορώ να μιλήσω στον πληθυντικό θεωρώντας -αυθαίρετα πιθανόν- πως αντιπροσωπεύω κι άλλους, όμως προσωπικά θεωρώ τον έρωτα πιο ειλικρινή από την αγάπη. Κι αυτό γιατί βλέπω γύρω μου συχνά την αγάπη να γίνεται το πρόσχημα για να μην διεκδικεί κανείς ό,τι κατά βάθος πιστεύει πως του αξίζει. Εκεί είναι η ένστασή μου: όταν κάτι μεγάλο (όπως η αγάπη) γίνεται άλλοθι για να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν τον ικανοποιούν, από το φόβο να προχωρήσει σε κάτι που τον υπερβαίνει.
Κι έπειτα, τι θυμάται κανείς; Την αγάπη ή τον έρωτα; Την ασφάλεια ή την ανασφάλεια; Στιγμές που διένυσε ασθμαίοντας ή άλλες στις οποίες γαλήνευε κάτω από την ήρεμη σκιά;
Αν μπορούσα να παρομοιάσω και τα δύο αυτά συναισθήματα με κάτι, για την αγάπη θα ήταν δύο χέρια που πηγαίνουν ενωμένα, ενώ για τον έρωτα χέρια που ξεσκίζουν και ξεσκίζονται. Πώς θα θέλαμε να αγαπηθούμε; Απελπισμένα, μοχθηρά, κτητικά ή σταθερά, πιο μοναζικά, πιο αθόρυβα;
Ο καθένας με τις αντοχές του.
Βάγια Κάλφα
Χαίρομαι πάντοτε όταν οι ποιητές που ανθολογούνται στο Λιβάδι εμφανίζονται για να σχολιάσουν τα ποιήματά τους ή να απαντήσουν σε σχόλια άλλων.
Φυσικά ο καθένας έχει τις απόψεις του, ιδίως στο φλέγον θέμα του έρωτα και της αγάπης. Συμφωνώ ότι ο έρωτας είναι πιο ειλικρινής, Βάγια μου. Ωμά ειλικρινής αφού πηγάζει κατευθείαν από το ένστικτο. Ειλικρινής, αβυσσαλέος, ολοκληρωτικός, θηριωδώς εγωιστικός, μερικές φορές δολοφονικός κτλ, κτλ. Και με ημερομηνία λήξεως.
Η αγάπη πηγάζει από το υπερεγώ. Είναι ό,τι ωραιότερο και ευγενέστερο μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος στη ζωή του. Το κάτι εκείνο που δικαιώνει τη μάταιη ύπαρξή μας.
Δεν με παραξενεύει ότι, σε μια εκπορνευμένη και αρπακτική κοινωνία, αυτά που βλέπεις τριγύρω σου είναι ισχνά φαντάσματα της αγάπης. Η αγάπη υπάρχει όμως, σε διαβεβαιώ.
Όσο για το τι θυμάται κανείς, περίμενε μερικές δεκαετίες ακόμη και μας λες μετά. Είσαι πολύ νέα για να έχεις να θυμάσαι και πρέπει να περάσεις ακόμη από χίλια καμίνια της ζωής. Να αποκτήσεις την πείρα (συχνά έτσι ονομάζονται τα τραύματα) που θα μετουσιώσεις μετά σε ποίηση με το αναμφισβήτητο ταλέντο σου.
Δημοσίευση σχολίου