Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Γράμμα στο Διονύση

Ουκ αν έχομεν ειπείν βεβαίως
ούτ' αλκυόνων περί ούτ' αηδόνων
                           Λουκιανός
Γιατί ρε Διονύση.
δεν είναι εύκολο να μιλά  κανείς σήμερα
με βεβαιότητα ούτε για αλκυόνες ούτε για αηδόνια
όταν κατοικεί σε σπίτι
που δε θυσιάστηκε πετεινός στα θεμέλιά του
κι ούτε έχει κοιμηθεί σε στρώμα
με σταυρούς ραμμένους στις τέσσερις γωνιές του
όπου πέφταν τα νομίσματα
χρυσά και αργυρά
κι οι σπόροι από βαμβάκι και σησάμι
ή έχει χυθεί μαζί με τους άλλους στους δρόμους
ως βαθιά μέσα στη νύχτα
στα λαμπρά φωτισμένα σπίτια
με τους Λάζαρους ντυμένους με κίτρινα λουλούδια
και γύρω απ' τα γεμάτα άνθη στρώματά τους
στέφανα και δημητριακά
πουλιά ερπετά πέταλα
αλεύρι μάραθο κεριά και μέλι
πιο μαλακά απ' τον ύπνο


Έτσι Διονύση
μέσα στο γενικό θαλάσσωμα
της ανακρίβειας
των αισθημάτων
πίνοντας καφέ, Παρασκευή πρωί,
δεν έχω παρά να σου πω
πως σε πεθύμησα πολύ.

Νίκη Μαραγκού
από τη συλλογή Αρχή Ινδίκτου, 1987
Συγκεντρωτική έκδοση Divan, 2005

2 σχόλια:

nameliart είπε...

Και είναι από τους λυρικότερους και πιο συμπυκνωμένους τρόπους για να πει κάποιος σε κάποιον ότι τον πεθύμησε…
Πολύ ωραίο ποίημα!

Poet είπε...

Κι εμένα αυτός ακριβώς ο τρόπος μου άρεσε, Μελίνα μου. Η ιδιαίτερη φωνή της Νίκης Μαραγκού θα ακούγεται για πολλές ακόμη μέρες στο Λιβάδι.