Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Τέσσερα χαϊκού για τη μοναξιά

( Henner, Jean Jacques Solitude)


Αναμονή

Πόλη θαμμένη
στη μοναξιά ξενυχτά
και περιμένει…


Κραυγή μοναξιάς

Χείλη σφιγμένα.
Ανθρώπινες σκιές σε
απομόνωση!


Τρίστιχο απόγνωσης

Ζωή σε χαρτί
τσαλακωμένο. Κενά
περιθώρια.



Σε απόσταση

Λόγια μυστικά
και ανομολόγητα.
Σχέσεις πλαστικές.

Άννα Ιωαννίδου
από την αδημοσίευτη συλλογή 24 χαϊκού «σε απόσταση»

10 σχόλια:

xromatisti είπε...

Πόση παραστατικότητα και πόση περιεκτικότητα, πόση συμπυκνωμένη μοναξιά σε λίγες λέξεις...

Poet είπε...

Γι' αυτό κι εγώ τα αναρτώ σε καφέ χρώμα, χρωματιστή μου (και όχι πολύχρωμη;). Μου θυμίζουν τις τυπικές επισκέψεις (με το ζόρι) σε σπίτια συγγενών μας στα παιδικά μου χρόνια.

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

τι όμορφα χάικου..

να αφήσω κι εγώ ένα η μουσαφίρισσα;
μικρότερης αξίας..

οξύμωρο

ουρλιάζει
τις νύχτες
η σιωπή.
μοναξιά
εκκωφαντική

καλό βράδυ στους μοναχικούς..

Poet είπε...

Δύο κοριτσάκια ήρθαν ταυτόχρονα ή περίπου. Το ένα ανάρτησε τη ζωγραφιά και το άλλο το ωραίο (!!)χαϊκού της μοναξιάς. Ό,τι και να πούμε πάντως, ζούμε στην εποχή της μοναξιάς, ιδίως των μεγαλουπόλεων, και η μοναξιά αυτή θα οξύνεται καθώς χάνονται και οι τελευταίες αληθινές αξίες της ζωής.

Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο, κοριτσάκι.

xromatisti είπε...

Poet, θα σου πω κάτι απίστευτο! Τρελάθηκα όταν διάβασα την απάντησή σου στο σχόλιο μου.
Όταν διάβαζα τα χαϊκού μού ήρθαν στο μυαλό αυτές οι τυπικές, οι βαρετές, οι αναγκαστικές επισκέψεις που λες και αναρωτήθηκα "γιατί;" διότι ο συνειρμός δεν μου προέκυτε από το περιεχόμενο των ποιημάτων, προσωπικά δεν μου έδωσαν αυτή την αίσθηση. Η σκέψη όμως επέμεινε κι επειδή δεν ήξερα τον λόγο την απέδωσα στην έννοια μου μη θεωρήσεις την επίσκεψη μου εδώ ως ανταπόδοση της δικής σου επίσκεψη στο δικό μου μπλογκ. Φυσικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν είναι η δική μου επίσκεψη υποχρεωτική αφού όπου δεν μ'αρέσει δεν πηγαίνω καθόλου γι'αυτό και η μικρή αλλά θεωρώ πολύ ποιοτική επικοινωνία που έχω με μπλογκερς. Τελοσπάντων το θέμα μας δεν είναι αυτό.
Τώρα, λοιπόν, κατάλαβα ότι η σκέψη εκείνη ήρθε στο μυαλό μου από τη μεταβίβαση της δικής σου σκέψης, η ενέργεια της οποίας προφανώς είχε συσσωρευτεί στην ανάρτηση και διαβάζοντάς την φσσστ μου ήρθε.
Μου έχει συμβεί και άλλες φορές με κάποιους ανθρώπους αλλά κάθε φορά είναι εξίσου αν όχι και περισσότερο εντυπωσιακό και απίστευτο.
Αυτά.
Καλό μήνα να σου εύχομαι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αναλογίζομαι κάποτε τα λευκά κενά, μου βγαίνουν μεγάλα κι ενίοτε τεράστια, τόσο που θαρρείς πως τη ζωή σου ολάκερη μπορείς να χωρέσεις μέσα τους…

Κι έπειτα έρχεται εκείνη που ίσιωσε το χαρτί και το κράτησε καλά κάτου απ’ το μολύβι…

Καλό μήνα.

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

ίσως ξεπερνώντας τη μοναξιά του μέσα μας...καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε κάποια στγμή όλοι μαζί..

πέρασα να πω καλό μήνα! είχα κηπουρική σήμερα και οι φωνές και τα χρώματα της άνοιξης με έσπρωξαν στο λιβάδι...

Poet είπε...

Με άλλα λόγια λοιπόν, Χρωματιστή μου, λειτουργεί μεταξύ μας η λεγόμενη «εξωαισθητηριακή αντίληψη» ή extra sensory perception (E.S.P.). Συναρπαστικό γεγονός αλλά πρέπει να με προσέχεις μην τυχόν και μάθω τα μυστικά σου. Και αντιστρόφως. Καλή εβδομάδα και καλό μήνα, γλυκιά μου.

Poet είπε...

Αφού ήρθε εκείνη, δεν υπάρχουν πλέον λευκά κενά και όλα είναι καλά, φίλε Γιάννη. Το γυναικείο άγγιγμα κάνει θαύματα.

Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω στο Λιβάδι μετά τόσο καιρό. Καλό μήνα.

Poet είπε...

Εγώ θα σου ευχηθώ καλό μήνα, κοριτσάκι, με μια μικρή καθυστέρηση. Σε φαντάζομαι στον κήπο σου ή, έστω, στις γλάστρες σου.

Ναι, θα βρεθούμε κάποτε όλοι μαζί και θα γυρίσουμε αγκαλιασμένοι στη μία και μοναδική πατρίδα μας. Και τότε πια θα έχει οριστικά καταργηθεί η μοναξιά. Τότε ίσως να αγγίξουμε το άπιαστο πουλί που ονομάζεται ευτυχία.