Η κλεψύδρα γύρισε ανάποδα.
Ο χρόνος τώρα κυλά αντίστροφα
κι εγώ βουλιάζω σε μία ελεύθερη πτώση,
δίχως προστατευτικό δίχτυ.
Οι Ερινύες φωνάζουν τ’ όνομά μου,
ενώ ψελλίζω ασυνάρτητα ξόρκια.
Έτσι ακατανόητα ,
σαν σε παραλήρημα.
Η ζωή μία ταινία μικρού μήκους.
Το παρελθόν ανάγλυφο
περνά αστραπιαία στην οθόνη.
Ναι , καταδίκασα τις προσδοκίες μου σ’ αναγκαστική προσγείωση.
Κι έπειτα έριξα την Αγάπη στον κάδο ανακύκλωσης,
ακροβατώντας πάνω σε έρωτες επιδερμικούς.
Άγρυπνες νύχτες στη δίνη της μοναξιάς,
στην παγίδα της ασφάλειας.
Κι όσο ο χρόνος λιγοστεύει,
οι λεπτοδείκτες μετρούν στωικά τους χτύπους της καρδιάς.
Θέλω πια ν’ απαγκιστρωθώ από τα νήματα του χθες,
και να περάσω στην αντίπερα όχθη,
λυτρωμένος απ’ τον αδύναμο εαυτό μου.
Άννα Ιωαννίδου
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Οι λέξεις και τα πράγματα
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τόλη μου μετά από απουσία κάμποσων ημερών βρήκα σήμερα το σχόλιό σου σε μένα και χάρηκα πολύ.
Μέσα στην τρεχάλα για να τα προλάβω όλα την κάθε μέρα και διαβάζοντας ετούτο το ποίημα για την παγίδα του χρόνου που πέρασε, μπορώ να πω πως ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από το παρελθόν είναι να μην παίρνουμε ανάσα στο παρόν.
Δηλώνω ξεθεωμένη αλλά ευτυχισμένη:-)
Καλό ξημέρωμα να έχουμε!
Ούτε εγώ παίρνω ανάσα, Μαρία μου. Γι' αυτό με βλέπεις τόσο σπάνια στα ιστολόγια. Δεν προλαβαίνω.
Χαίρομαι που είσαι ευτυχισμένη. Ιδιαίτερα μέσα στην κατάθλιψη και την καταστροφολογία της εποχής. Έχω κι εγώ τις μικρές χαρές μου, το ομολογώ. Πώς αλλιώς να επιβιώσουμε;
Να είσαι πάντα καλά, γλυκιά μου.
Δημοσίευση σχολίου