Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Ο κλόουν

(Bernard Buffet, Clown, 1999, Oil on canvas, 92 x 65 cm)


Δεν υπάρχει έλεος στα μάτια
Που προσδοκούν το θέαμα
Θέλουν να σε δουν στα γόνατα
Χωρίς να ξέρουν τη συνέχεια

Γυρίζουν οι γέλωτες στ' αυτιά μου
Καθώς τρεκλίζω στη σκηνή
Σαν ένα ανήμπορο παιδί
Που δεν γνωρίζει τον κόσμο

Κάτω απ' τα φώτα ζαλισμένος
Μαζεύω την οργή των ψυχών
Ξέρω καλά να κρύβομαι
Στη σκοτεινή αλήθεια

Τα βράδια γυρίζω στ' άδεια καθίσματα
Ακούω τον θρήνο των άγριων ζώων
Θυμάμαι κι εγώ μια ζωή άλλη
Τότε που ο κόσμος ήταν μεγάλος
Τότε που τα μάτια μου χάνονταν στον ουρανό

Τώρα ένας πελώριος θόλος
Καλύπτει τα πάντα
Γυρίζω αέναα στον ίδιο κύκλο
Δίχως να φθάνω πουθενά

Ω ζωή λέω
Δείξε μου τα νύχια σου
Σκίσε τη μάσκα που μου φόρεσαν
Κάνε με να νιώσω την
Υπέρτατη γαλήνη αυτού
Που άφησε τα πάντα
Για ένα τίποτα
Που λέγεται ελευθερία

Κώστας Παπαθανασίου
από τη συλλογή Εκμαγεία, 2011

5 σχόλια:

Woman in Blogs είπε...

"Δεν υπάρχει έλεος στα μάτια
Που προσδοκούν το θέαμα
Θέλουν να σε δουν στα γόνατα
Χωρίς να ξέρουν τη συνέχεια"
Τα μάτια είναι πάντα αχόρταγα, ας ανήκουν, όταν μας κοιτούν, σ' ανθρώπους κι σ' ανθρωπάκια...

Poet είπε...

Ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι, φίλη μου. Υπάρχουν και μάτια φωτεινά γεμάτα κατανόηση και αγάπη.

Poet είπε...

Ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι, φίλη μου. Υπάρχουν και μάτια φωτεινά γεμάτα κατανόηση και αγάπη.

κλόουν είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Είναι καλό για την ψυχολογία μας να βλέπουμε τα πράγματα από την θετική τους πλευρά.

Poet είπε...

Καλωσόρισες, φίλε κλόουν. Θυμάμαι έναν αφορισμό που είχα διαβάσει μικρός: «Η ζωή είναι μια τραγωδία για κείνον που αισθάνεται και μια κωμωδία για κείνον που σκέφτεται».