Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Στημένο παιχνίδι

(Portrait of Paul Picasso as a Child Picasso, Pablo,
 Oil on canvas, 1923, Private collection, Paris, France)


Πόσοι αιώνες χωράνε στις ώρες ενός παιδιού;
Τότε που τ' αστέρια στέκονταν ακίνητα όλη τη νύχτα.
Τότε που τα κουκούτσια σκάγανε στο φως του φεγγαριού
και η μπάλα ήταν συνέχεια έξω από το γήπεδο.

Τα παιδικά μας χρόνια
πατρίδα μαζί κι εξορία, απ' όπου
δεν μπορεί κανείς να δραπετεύσει.
Θάλασσα βαθιά, όπου άλλοτε παίζουμε
και άλλοτε μέσα της βουλιάζουμε.

Τώρα, σε άδεια γήπεδα παίζεται η ζωή μας
και στ' αποδυτήρια κερδίζονται πλέον οι αγώνες.

Γιάννης Η. Παππάς
από τη συλλογή Το ανεκτίμητο τίποτα, 2011

2 σχόλια:

xromatisti είπε...

Tα παιδικά χρόνια! Αααχ! Μόνο στο άκουσμα της φράσης χαλαρώνω. Πάντα μ'αρέσει να κουρνιάζω εκεί, στη φωλίτσα του παρελθόντος. Αν και από ψυχαναλυτικής άποψης αυτό που λέω δεν με συμφέρει, είναι η αλήθεια. Μπορεί να 'ναι απ'αυτό που λέει ο ποιητής, "Τώρα, σε άδεια γήπεδα παίζεται η ζωή μαςκαι στ' αποδυτήρια κερδίζονται πλέον οι αγώνες".
Σ'ευχαριστώ, Poet, γιατί μέσα από σένα διαβάζω τόσο υπέροχα σύγχρονα ποίηματα.

Poet είπε...

Τα παιδικά μας χρόνια είναι ένα καταφύγιο που δεν μπορεί να μας στερήσει κανείς, Χρωματιστή μου. Ό,τι κι αν λένε οι ψυχαναλυτές.
Πού να ξαναβρεις εκείνη την αίσθηση της ασφάλειας, της μαγείας, της ανακάλυψης του κόσμου;

Έχουμε ακόμη πολλούς θησαυρούς στο σεντούκι μας. Κι όσο οξύνεται η κρίση, τόσο ωραιότερα ποιήματα θα γράφονται. Γιατί όλη η τέχνη περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων.

Καλό Σαββατοκύριακο, γλυκιά μου.