(Claude Monet Waterloo Bridge: Sun in the Fog 1903. Oil on canvas. Lent by the National Gallery of Canada, Ottawa)Καθώς η ομίχλη
με τη θάλασσα τον ουρανό
έχει σμίξει
οι περιπατητές που αργά
γλιστρούν
ή όρθιοι στέκουν στην ακτή
σαν κρεμασμένα αγάλματα
στο τίποτα,
με ένα μονάχα λανθασμένο βήμα
απρόσμενα μπορεί και να βρεθούν
στα σκοτεινά νερά
Έτσι κι όταν στη μέθη του
παραμιλάει ο λόγος
γλιστράει κι αυτός αδέξια
μες στη δική του ομίχλη
σαν δίχως ήχο,
και ακατάληπτος
εξαερώνεται στο χάος
Μαρία Καραγιάννη
από τη συλλογή Ο γυρολόγος της ερήμου, 2010
Ποιήματα (1989-1992, 1998-2007)
ενότητα Της ερημιάς η σκόνη
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Αγαπημένος ζωγράφος, αγαπημένος πίνακας μέσα στο πνεύμα του ποιήματος. Μπράβο, Τζούλια.
Πραγματικά εκπληκτικό συνταίριασμα του έργου του Monet με το ομιχλώδες ποίημα.
Καλημέρα Τόλη, καλημέρα Τζούλια! :-)
Καλημέρα, Μαρία μου. Είναι ένα ποιητικό σύμβολο η ομίχλη, μυστηριώδης, γοητευτική και συχνά απειλητική.
Δημοσίευση σχολίου