Προσπάθησα, ειλικρινά κατέβαλα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Μελέτησα τους αρχαίους ποιητές, παρατήρησα με προσοχή και ενδιαφέρον τις σημειώσεις των κριτικών, έσκυψα στο μισάνοιχτο παράθυρο ενός ποιήματος και κοίταξα πιο μέσα διατηρώντας τους ορίζοντές μου ασύρματους. Μάταια όμως, δεν κατόρθωσα τίποτα. Έτσι, διατηρώ ακόμα την ειρωνική διάθεση, επιστρατεύω τους καλούς μου τρόπους και συνομιλώ με τα πουλιά τις πρώτες, πρωινές ώρες όταν εσύ αποκτάς όλο και περισσότερους θρόμβους στο πρόσωπό σου, όταν εσύ ετοιμάζεσαι για μια ακόμα κραυγή, όταν ακόμα στέκεις αμίλητη εμπρός στο συντριβάνι με τα βουβά δελφίνια. Όταν εσύ, με ανθρώπινη φωνή, επίκτητη, προσπαθείς να με πείσεις πως εκείνο το τσεκούρι στο προσκέφαλό σου τώρα λείπει και τα χέρια επανήλθαν στην πρωτέρα κατάσταση της αναπηρίας.
Ετούτο το μέρος γίνηκε μια χώρα ξαφνικών φωσφορισμών, αναπάντεχων εκπλήξεων όπως μια ξαφνική σύλληψη ή μια φονική επανάληψη στο χωμάτινο δρόμο. Προσπάθησα, λοιπόν ειλικρινά, κατέβαλα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Μα τα πλοία ακόμα μένουν εδώ, αναστατώνοντας την ησυχία των λιμενοσκόπων, δίχως καμιά πρόθεση για την επιστροφή τους στον Άγιο Δομίνικο ή στα άλλα, τα πιο εξωτικά λιμάνια.
Τώρα πια, ενδιαφέρομαι πρωτίστως για πράγματα επιπολής, όπως τα απομεινάρια τόσων σφαγμένων ήλιων, ή τις βαθιές, θολωτές αποθήκες με το γαιώδες χρώμα, πέρα μακριά, στις εγκαταλελειμένες Αλυκές του Αράγια. Τώρα, πράττω εκείνο που γνωρίζω καλύτερα. Επιδίδομαι σε τακτικές εκδίκησης, εξαπολύοντας φόβους, πανικούς και θέλγητρα.
Απόστολος Θηβαίος
αδημοσίευτο
Ετούτο το μέρος γίνηκε μια χώρα ξαφνικών φωσφορισμών, αναπάντεχων εκπλήξεων όπως μια ξαφνική σύλληψη ή μια φονική επανάληψη στο χωμάτινο δρόμο. Προσπάθησα, λοιπόν ειλικρινά, κατέβαλα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Μα τα πλοία ακόμα μένουν εδώ, αναστατώνοντας την ησυχία των λιμενοσκόπων, δίχως καμιά πρόθεση για την επιστροφή τους στον Άγιο Δομίνικο ή στα άλλα, τα πιο εξωτικά λιμάνια.
Τώρα πια, ενδιαφέρομαι πρωτίστως για πράγματα επιπολής, όπως τα απομεινάρια τόσων σφαγμένων ήλιων, ή τις βαθιές, θολωτές αποθήκες με το γαιώδες χρώμα, πέρα μακριά, στις εγκαταλελειμένες Αλυκές του Αράγια. Τώρα, πράττω εκείνο που γνωρίζω καλύτερα. Επιδίδομαι σε τακτικές εκδίκησης, εξαπολύοντας φόβους, πανικούς και θέλγητρα.
Απόστολος Θηβαίος
αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Eγώ γλυκύτατε Τόλη μου απλώς προσπάθησα να χωρέσω στις τσέπες μου όλο τον ήλιο και τα γλαροπετάγματα που μαζί με λίγο άρωμα....γλυκάνισου και φρέσκια μοσχοβολιά ψαρόβαρκας ,λασκάρισαν τις αλυσίδες της ψυχής μου ,και ήρθα τρέχοντας να σκορπίσω λίγα στο αγαπημένο λιβάδι.
Το έλεγα εγώ ότι Λιβάδι χωρίς ξωτικό δεν γίνεται. Πού αλλού θα βρίσκαμε όλα όσα συγκινούν τη ρομαντική ψυχή μας; Μη μας αφήσεις, φεγγαρόλουστο ξωτικό, τώρα που έρχεται η γιορτή της αγάπης. Έχουμε όλοι ανάγκη από μια μεγάαααααλη αγκαλιά.
Πρόζα από την ώριμη εποχή του Απόστολου. Αυτά τα λόγια νομίζω αρκούν. Δυστυχώς δε θυμάμαι αν συμπεριλαμβάνεται στην νέα του συλλογή. Καλημέρα σας!
Καλημέρα, φίλε μου. Εγώ έλσβα το κείμενο με e-mail, στο οποίο δεν αναφέρεται κάποια ποιητική συλλογή. Έκρινα ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ψηφίδα στο απέραντο μωσαϊκό της σύγχρονης ποίησης.
Καιρός όμως να περάσουμε στην ατμόσφαιρα των ημερών.
Δημοσίευση σχολίου