Πόσες φορές τη μέρα μπορεί να σκέφτεται
ένα συνηθισμένος άνθρωπος την αυτοκτονία;
Μία; Δύο;Tρεις;
Πέντε; Δέκα; Συνέχεια;
Ποτέ;
Δεν ξέρω.
Αλλά τι σχέση μπορεί να έχω εγώ
με έναν συνηθισμένο άνθρωπο;
Καμία.
Αυτό το ξέρω.
Έχω ένα περίστροφο που δεν το βλέπει κανείς.
Έτσι, κάθε που έρχομαι σε άβολη θέση
κάθε που το μυαλό μου μια περίεργη σκέψη κάνει,
εμφανίζεται στα χέρια μου.
Το βάζω στον κρόταφο
ή στο στόμα
και πατάω τη σκανδάλη.
Άλλες φορές το προτιμώ πιο επώδυνο.
Με ένα μεγάλο μαχαίρι κόβω τις φλέβες
πρώτα του αριστερού χεριού
μετά του δεξιού
και έπειτα το χώνω στο στομάχι
και το αφήνω εκεί.
Ωραία πόζα, δεν μπορείς να πεις ...
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος
που πιο σπάνια σκέφτομαι.
Όταν κοιτάζω το φωτιστικό
τη λάμπα εκεί πάνω
ένα αόρατο σκοινί υπάρχει.
Το περνάω στο λαιμό μου
αφήνομαι
και τέλος.
Τα γνωστά.
Δεν ξέρω πόσες φορές τη μέρα μπορεί να κάνω κάτι τέτοιο
αλλά πάντα καταφέρνω κι επιζώ
την επόμενη κιόλας στιγμή.
Ένας θάνατος δίχως όρια εκτονώνεται
κι έρχεται θριαμβικά νικήτρια
η πουτάνα αυτή.
Η ζωή ντε ...
Κι εκείνη η αράχνη που δεν έφυγε ποτέ απ' τη γωνιά ...
Τι να παραμονεύει άραγε;
Χρήστος Αντισθένης Ζάχος
από τη συλλογή Οι εμπειρίες ενός πνιγμένου, 2011
Αναρτήσεις
24 σχόλια:
Με το ποίημα αυτό για την αυτοκτονία, ολοκληρώνεται η παρουσίαση του ποιητή Χρήστου Ζάχου. Η σκέψη της αυτοκαταστροφής ασκεί μια νοσηρή γοητεία, συχνά στους νέους (και σε μένα παλιά για αρκετά χρόνια).
Ας ελπίσουμε ο Χρήστος να απαλλαγεί οριστικά από τις οποιεσδήποτε αυτοκαταστροφικές τάσεις και να στραφεί απερίσπαστος στον δρόμο της ζωής και της δημιουργίας. Πιστεύω ότι έχει πολλά να προσφέρει στον εαυτό του και στους άλλους.
Είναι πολλοί οι θάνατοι που καθημερινά βιώνουμε...
είτε μέσω των σκέψεων, είτε μέσω των πράξεων, είτε μέσω των στιγμών που τελειώνουν για να αρχίσουν κάποιες άλλες... στιγμές-ζωές, εποχές...
Καλό φθινόπωρο
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας καθώς νικήτρια θριαμβικά έρχεται η ζωή. Αλλά αυτή η αράχνη στη γωνία δεν είναι μονάχα οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, αλλά και η μνήμη των περασμένων, η μνήμη της μοναξιάς, της αποξένωσης, της απογοήτευσης και τέλος, ο αγώνας αυτού που προσπάθησε και ξέφυγε από όλα αυτά. Επίσης η ύπαρξη της αράχνης επισημαίνει τον κίνδυνο που παραμονεύει πάντα. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί κι ας ασκεί επάνω μας γοητεία η "ιδεατή ατμόσφαιρα" του θανάτου - όπως έλεγε και ο Κώστας... Όχι όμως ο ίδιος ο θάνατος, ή τουλάχιστον, όχι ακόμα.
Εξάλλου, όσοι αγαπάνε πολύ τη ζωή, παίζουν με τα όριά τους για να αισθάνονται ακόμα πιο ΖΩΝΤΑΝΟΊ. Έτσι, γοητεία ακόμα πάνω τους ασκούν οι γυναίκες, το αλκοόλ , τα ναρκωτικά, η αλητεία, η κραιπάλη, η καταστροφή του μικροαστικού τρόπου αντίληψης – ζωής, με αντίτιμο τη δική τους ζωή. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι αλήτες γιατί ήταν πάντα πιο ειλικρινείς.
Να με συμπαθάτε που ξέφυγα πάλι φλυαρώντας…
Τόλη, ευχαριστώ και πάλι για το χώρο και το χρόνο που μου αφιέρωσες. Με τιμά ιδιαίτερα αυτή σου η στάση.
Χαιρετώ.
Καλή συνέχεια!
Χρήστος Ζ.
H αλήθεια είναι ότι όσο πιο ευτυχισμένος νιώθει κανείς τόσο λιγότερο του περνούν από το μυαλό τέτοιες μακάβριες σκέψεις..Όταν βρίσκεται κανείς σε λανθασμένους δρόμους, μπερδεμένος, ψάχνοντας την ευτυχία σε μέρη που δεν θα τη βρει, τότε η αγάπη για τη ζωή μειώνεται..και περίεργες σκέψεις μπορεί να γεννηθούν..και η αράχνη στη γωνία περιμένει..
Τόλη μου, σου στέλνω τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου..Να έχεις μια όμορφη μέρα και καλό μήνα..
...η αράχνη στη γωνία και ο βουβός λυγμός αυτών που έμειναν πίσω...
Καλό φθινόπωρο, Sweet truth. Κι αν κατάφερες να γλυκάνεις την αδυσώπητη αλήθεια της ζωής, τόσο το καλύτερο για σένα.
Χρήστο μου, εγώ είπα απλώς δυο λόγια, ο χώρος εδώ είναι αφιερωμένος σε σένα και στους αναγνώστες μας. Χαίρομαι λοιπόν για τη «φλυαρία» σου, που βέβαια είναι οι εμπειρίες σου και η οπτική σου την παρούσα στιγμή. Καθόλου συμβατική οπτική βέβαια.
Καλή συνέχεια λοιπόν. Τάραξες τα νερά και ελπίζω να έχεις τη δύναμη και το σθένος να τα ταράζεις και τα χρόνια που θα έρθουν.
Ναι, Έλενά μου, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτή την αράχνη στη γωνιά που τόσο χαρακτηριστικά απεικονίζει η Τζούλια. Ας μην της δώσουμε την ευκαιρία για το επόμενο θύμα της.
Καλό μήνα, Έλενα, να είσαι πάντα καλά και ελπίζω κάποια μέρα να σε δούμε στην παρέα από κοντά πλέον.
Πράγματι, συχνά ξεχνάμε αυτούς που μένουν πίσω. Ξεχνάμε τον δικό τους ισόβιο πόνο.
Αγγελικούλα μου όμως, τώρα που επανεμφανίστηκες, σε θέλω με το χαμόγελο, έτσι;
Το ξέρεις ότι σχεδόν πάντα είμαι χαμογελαστή, Τόλη μου. Καμιά φορά διαβάζοντας ποιήματα σαν κι ετούτο νιώθω ξανά τα γόνατα να κόβονται και το αναμένο καρφί να καίει τη σάρκα. Έχει κι η κάθαρση το κόστος της :)
Μέχρι πριν λίγα χρόνια όπου έβλεπα αράχνη την ξαράχνιαζα, τη σκότωνα. Ώσπου διάβασα ότι οι αράχνες τρέφονται τρώγοντας επιβλαβή ζωύφια, κουνούπια και άλλα. Από τότε δεν τις φοβάμαι και τις αφήνω ανενόχλητες να πλέκουν τον ιστό τους.
Να είσαι βέβαιη ότι σε καταλαβαίνω, Αγγελικούλα μου.
H περίφημη ισορροπία της φύσης, Ντίνο μου.
Θυμάσαι τον Άνθρωπο-Αράχνη στη Μάσκα των παιδικών μας χρόνων;
Εγώ το είπα και αλληγορικά σε σχέση με το ωραίο αυτό ποίημα.
εξαιρετικός μονόλογος!
ο θρίαμβος της Ζωής
Η ζωή νικά και μας κάνει πολύ ανθεκτικούς σε όλες τις δοκιμασίες. Κι αυτή η αράχνη στη γωνιά γίνεται του σπιτιού, ζει παράλληλα με εμάς τη δική της ζωή.
Καλή συνέχεια στο Χρήστο.
Τόλη σ' ευχαριστούμε για τα καλοδιαλεγμένα ποιήματα.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!
Μαρία μου (Margo), τις δύσκολες νύχτες του Ιουνίου και Ιουλίου όταν ο μικρός νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο, τις περνούσαμε στο μπαλκόνι που, πέρα από την ωραία νυχτερινή θέα, παρακολουθούσαμε στα κάγκελα τις γρήγορες κινήσεις μιας αράχνης πάνω στον ιστό της, καθώς κυνηγούσε μικροσκοπικά ζωύφια. Ναι, όπως λες, είχε γίνει και αυτή του σπιτιού και συντρόφευε την αγωνία μας.
Καλί Σαββατοκύριακο σε όλους.
Ο θρίαμβος της ζωής από σπόντα, Νίκο μου, ή εξ αντανακλάσεως. Απλώς τα νιάτα αντέχουν όλη αυτή τη μαυρίλα. Αν δεν αλλάξει οπτική και πορεία ο Χρήστος, ο θάνατος που ελλοχεύει (ή η αράχνη) θα εκραγεί κάποια στιγμή σαν ηφαίστειο. Δεν είναι παιχνίδι ο θάνατος ούτε τον εξορκίζει κανείς όταν τον επικαλείται.
Να είσαι καλά, γλυκό κορίτσι του Αιγαίου. Και ας ελπίσουμε ότι η ζωή θα νικά πάντα. Καλό Σαββατοκύριακο.
Πριν από χρόνια, μια εφημερίδα του Λονδίνου είχε δημοσιεύσει έναν αλφαβητικό κατάλογο με 500 περίπου φοβίες (θανάσιμος νοσηρός φόβος). Μπορείτε να φανταστείτε ποια ήταν η πρώτη; Ναι, η αραχνοφοβία.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αντέξουν και τη θέα έστω μιας αράχνης ψηλά στη γωνία του τοίχου. Χαίρομαι που εσείς όχι μόνο παραμένετε απρόσβλητοι από παρόμοιες ψυχικές καταστάσεις αλλά μπορείτε να θεωρήσετε την αράχνη και ως σύντροφο στην καθημερική ζωή.
Kαλησπερίζω την όμορφη παρέα σας και σας εύχομαι Καλό Φθινόπωρο. Μετά από αρκετούς μήνες αποχή από τα blogs επέστρεψα για να δω τι κάνετε εσείς οι καλοί μου φίλοι. Αισθάνθηκα άσχημα που πληροφορήθηκα τόσο αργά την περιπέτεια με την υγεία σου μα χαίρομαι που είσαι γερός και δυνατός και συνεχίζεις το τόσο όμορφο έργο σου. `Οσο για το ποίημα, μου θυμίζει σκέψεις που έκανα κι εγώ στα νεανικά μου χρόνια. Χλευάζοντας και προκαλώντας το θάνατο, ξορκίζεις το φόβο που κουβαλάς μέσα σου. Ιδίως για τις ευαίσθητες, ποιητικές ψυχές ο θάνατος κρύβει και τη ρομαντική διάσταση της μελαγχολίας . Υπάρχει βέβαια πάντα ο φόβος να γίνει μόνιμη αυτή η διάθεση και να τα βλέπεις όλα κάτω απ' αυτό το πρίσμα. Χαίρομαι που τα ξαναείπαμε. Φιλιά.
Σ' όλους μας έχει περάσει κάποια στιγμή από το μυαλό... δε θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μου έκαναν τα ποιήματα του Καρυωτάκη όταν τα πρωτοδιάβασα... του Χρήστου Ζάχου είναι ίσως λίγο πιο... νατουραλιστικό, ας μου επιτραπεί ο όρος...
Κάποτε ο Καμύ νομίζω ειχε αναρωτηθεί αν πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε ως το τέλος ή να παραιτηθούμε στη μέση της προσπάθειας.... παρόλα αυτά εμένα η ζωή επιμένει να με κάνει να τη βλέπω σαν μια υπέροχη βόλτα, σαν μια παρένθεση στο σκοτάδι του πρίν και του μετά... και αν υπάρχει νόημα σε όλα αυτά σίγουρα είναι πέρα από μένα για να το ξέρω... οπότε προσπαθώ να τη ζώ όσο πιο γεμάτη μπορώ...
Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω εδώ, Μαρία μου, και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Περνούσα συχνά από το ιστολόγιό σου και ελπίζω σύντομα να δούμε μια καινούρια ανάρτηση σου, ζωγραφιά κατά προτίμηση.
Για τον θάνατο έτσι είναι όπως τα λες. Να προσθέσω ότι μας ενδιαφέρει η ύπαρξη και όχι η ανυπαρξία. Καλό φθινόπωρο λοιπόν, ρομαντικό αλλά όχι μελαγχολικό.
Πανδώρα μου γλυκιά, νομίζω ότι η στάση σου στο θέμα της ζωής και του θανάτου είναι σοφή. Να ζει κανείς μια γεμάτη, μια δημιουργική ζωή.
Στο υπαρξιακό ερώτημα δεν υπήρξε και δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει απάντηση. Η γνώση αυτή είναι απαγορευμένη στους θνητούς. Ας χαρούμε λοιπόν το φως όσο βρισκόμαστε εδώ, έως ότου μας καταπιεί κι εμάς με τη σειρά μας το σκοτάδι, που όλα θα τα σβήσει και όλα θα τα εξαλείψει.
Δημοσίευση σχολίου