μια υπέροχη γυναίκα
γυμνή
κάτω στο δρόμο
ταπεινωμένη, αλλά πιο γοητευτική από ποτέ
να κινείται κάπως ντροπαλά, αμήχανα
κάπως τρομαγμένη
αλλά χωρίς να μπορεί να επιλέξει κάτι άλλο
αναγκασμένη να σκύψει και να μαζέψει
τη χαμένη της αξιοπρέπεια
και χωρίς να το καταλαβαίνει
να γεμίζει με μια απροσδόκητη ομορφιά το δρόμο
να λάμπει σαν αστέρι
να την ερωτεύονται όλοι
ακόμα και ο ήλιος
το πεζούλι, τα παράθυρα, οι πόρτες, οι τοίχοι, τα σπίτια
τα αυτοκίνητα, ο δρόμος
όλοι οι άντρες
όλες οι γυναίκες
όλα γύρω της
τα πάντα να την ερωτεύονται
και αυτή μετά να το καταλαβαίνει
να μη θέλει να βρει τα ρούχα τηςνα τα βρίσκει όμως
να χαίρεται που τα βρήκε σκισμένα
και δεν θ' αναγκαστεί
να κρύψει τόσο γρήγορα τη γύμνια της
την ομορφιά της από τον ήλιο
να χαίρεται που έχει γίνει το κέντρο του κόσμου
μπροστά στα μάτια όλων
γοητευμένη
καταπληκτική
υπέροχη
γυναίκα
Γυναίκα
Γυναίκα!
Ένα ποίημα!
Ένα ποίημα!
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ!
Χρήστος Αντισθένης Ζάχος
από τη συλλογή Η νόσος της ποίησης, 2009
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Eρχόμουν ηλιοθεραπευμένη και ανεμοχαϊδεμμένη να περιδιαβώ το λιβάδι σου και να ονειρευτώ να ευχηθώ και να φιλήσω τον αγαπημένο ποιητή
και...αίφνης νόσησα υπέροχα και γιατρειά δεν θέλω !!
ένα ποίημα έκθετο ή μια γυναίκα γυμνή στο δρόμο αξίζουν την προσοχή μας...
ύμνος στη γυναίκα αυτό το ποίημα!
έτσι κι εγώ της έβαλα φτερά, να ίπταται, όπως και το ποίημα...
Το περίμενα αυτό από σένα, φεγγαρόλουστη, καθώς στο Λιβάδι φιλοξενούνται ποιητές, ξωτικά και άλλες ανίατες περιπτώσεις. Ελπίζω βέβαια να μην ξέχασες το φιλί.
Και πολύ καλά έκανες μια και δεν ίπταται μόνο η γυμνή στον δρόμο γοητευτική γυναίκα, ίπτανται και όλοι όσοι την βλέπουν. Επιπλέον, το Λιβάδι έχει μια κάποια αδυναμία στους ύμνους για τη γυναίκα.
Ένα ποίημα και τι ποίημα!
Από τις φορές που χαίρομαι για την γυναικεία μου ιδιότητα:-)
Ποιος μαλ@@@ς έβαλε τη γυναίκα μέσα στα τρία κακά, "πυρ, γυνή και Θάλασσα"); Προσωπικά εξαιρώ τις δύο μεγάλες μου αγάπες την "γυνή" και τη "θάλασσα". Και τα δύο όμως πρέπει να τα σέβεσαι. Για το "πυρ", βλέπετε τι γίνεται κάθε χρόνο στον όμορφο αυτόν χώρο, δώρο υψίστου, που λέγεται "Ελλάδα" (θηλυκό κι αυτό)αλλά δεν τη σεβόμαστε γενικά.
Καλημέρα σε όλους.
Οι ύμνοι συνεχίζονται. Και βέβαια να χαίρεσαι τη γυναικεία σου ιδιότητα, Μαρία μου, αλλά κυρίως να χαίρεσαι τη διάσταση, το νόημα και την αξία που εσύ η ίδια της έχεις προσδώσει.
Δεν πρόκειται για τα τρία κακά αλλά για τις τρεις υπερδυνάμεις, Ντίνο μου. Η γυναίκα εμπεριέχει τη θάλασσα και το αιώνιο πυρ, μπορεί λοιπόν άνετα να θεωρηθεί ως η κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη.
Είχα βρεθεί σε κάποια διάλεξη περί γραφής και ποίησης κάπου στα Εξάρχεια. Αφού είπαν τι είπαν – κάπου συμφωνούσα αλλά περισσότερο διαφωνούσα – έπειτα ήθελαν να δώσουν τον ορισμό της ποίησης. Μα πώς μπορείς να ορίσεις την ποίηση που δεν έχει όρια; Και αφού ακούστηκαν πολλά, είπα κι εγώ τη μαλακία μου: Η ποίηση είναι νόσος. Αν δεν πάσχεις από ποίηση, δεν μπορείς να κάνεις ποίηση. Αλλά δεν ησύχασα εκεί. Όταν πήγα σπίτι, έφερα ξανά τις εικόνες στο μυαλό μου και σχεδίασα ένα μικρό ποιητικό σενάριο που το ονόμασα «Της έδωσα να καταλάβει». Εμένα μου άρεσε, αλλά φαίνεται πως δεν άρεσε σε πολλούς και θέλοντας να το υποστηρίξω, έγραψα το «Ένα Ποίημα». Τα συμπεριέλαβα στη «Νόσο», το ένα μετά το άλλο. Μετά από καιρό, βλέποντάς τα, κατάλαβα πως δεν είναι 2 διαφορετικά ποιήματα, αλλά ένα. Έτσι τα ένωσα και επειδή μου άρεσε πιο πολύ έτσι, θέλησα να τα εκδώσω ξανά, όπως και έκανα στις «Εμπειρίες ενός πνιγμένου», με τίτλο «ένα Ποίημα». Έκανα και ένα μικρό ρετουσάρισμα και νάτο ξανά:
Έπιασα την πιο όμορφη που βρήκα.
Τη φέρνω κοντά μου
τραβώντας την βίαια από τη μέση
και της κλείνω το στόμα με ένα φιλί.
Κι εκεί, μπροστά σε όλους,
της ξέσκισα τα ρούχα και τα πέταξα από το παράθυρο.
Την κοίταξα τρομαγμένη και ανυπεράσπιστη στα μάτια
και της είπα:
Ποίηση είναι,
Εσύ!
να τρέχεις γυμνή στο δρόμο
να μαζέψεις ό,τι έχει απομείνει από τα ρούχα σου
κι εγώ εδώ
να σε κοιτάω απ’ το παράθυρο.
Ω, τι όμορφη εικόνα
μια υπέροχη, Γυναίκα
Γυμνή
κάτω στο δρόμο
ταπεινωμένη αλλά πιο γοητευτική από ποτέ
αναγκασμένη να σκύψει και να μαζέψει
την χαμένη της αξιοπρέπεια
και χωρίς να το καταλαβαίνει
να γεμίζει με μια απροσδόκητη ομορφιά το δρόμο
Να λάμπει σαν αστέρι
να την ερωτεύονται όλοι
ακόμα και ο ήλιος!
το πεζούλι, τα παράθυρα, οι πόρτες, οι τοίχοι, τα σπίτια,
τα αυτοκίνητα, ο δρόμος
όλοι οι άντρες
όλες οι γυναίκες
τα πάντα γύρω της!
Και αυτή να το καταλαβαίνει
να μη θέλει να βρει τα ρούχα της
να τα βρίσκει όμως
να χαίρεται που τα βρήκε σκισμένα
και δεν θα αναγκαστεί να κρύψει τόσο γρήγορα
την ομορφιά της από τον ήλιο
Να χαίρεται που έχει γίνει το κέντρο του κόσμου
μπροστά στα μάτια όλων
Γοητευμένη
Καταπληκτική
Υπέροχη
Γυναίκα
Γυναίκα!
ΓΥΝΑΙΚΑ!
Ένα Ποίημα
Ένα Ποίημα!
ΈΝΑ ΠΟΊΗΜΑ!
Ζητώ συγνώμη για την έκταση και τη δίχως λόγο απολογία μου, αλλά έτσι αισθάνθηκα να κάνω. Ευχαριστώ και πάλι για το χώρο και την τιμή.
Είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα η ποιητική περιπέτεια, η παράξενη διαδικασία με την οποία φτάνει να γραφεί ένα ποίημα και/ή να καταλήξει στην τελική του μορφή, εάν υπάρχει τελική μορφή. Όπως συνέβη με το δικό σου μεγάλο ποίημα, Χρήστο μου, από το πρώτο ως το τρίτο βιβλίο σου.
Χαίρομαι λοιπόν που μπήκες στον κόπο να το παραθέσεις, μαζί με τις σκέψεις και τις θέσεις σου, που είμαι βέβαιος ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τους αναγνώστες του ιστολογίου.
Δημοσίευση σχολίου