(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)
Το βλέμμα διάτρητο ανυψώνεται
να συναντήσει τον ουρανό
και γλιστρά από παράθυρο σε παράθυρο.
Ο ουρανός χαμηλώνει παράδοξα
Διεισδύει στους σκοτεινούς δρόμους
πασχίζοντας να εξημερώσει μια
ακόρεστη φιλοδοξία για εξύψωση.
Από την άλλη το ατσάλι βυθίζεται στα έγκατα.
Τούνελ αλληλοτεμνόμενα,
βιαστικές λεωφόροι,
άνθρωποι σε μοναχικές διαδρομές
διασχίζουν το ετερόχρονο.
Ο παλμός μιας μεγάλης καρδιάς,
η καρδιά μιας πόλης,
που ρουφάει αίμα
από σωλήνες υγραερίου
κι αέρα κλιματιζόμενο,
μεταφέρεται με ανελκυστήρα
με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Ανεβαίνει στις κορυφές
των γιγάντιων σπιρτόξυλων
χοροπηδώντας συνουσιάζεται
μ’ έναν ήλιο λευκό
ξέθωρο κι απόμακρο.
Εκεί κάτω ο ρυθμός βιαστικός
σπρώχνει το χρόνο καταδιώκοντας τον
τον εξορίζει στις πλατείες, στα πάρκα,
στους περιπάτους των επισκεπτών,
στην άβυσσο των ματιών των αστέγων.
Και κάθε βράδυ εξαγνίζεται
στο αλκοόλ και στους ήχους
ενός σπασμένου σαξόφωνου.
Στέλλα Γεωργιάδου
από τα ποιήματα του 2006 - αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Υπάρχουν περιπτώσεις αξιόλογων ποιητών που δεν έχουν εκδώσει ούτε μία ποιητική συλλογή ως τώρα. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Στέλλα Γεωργιάδου, την οποία γνώρισα πρόσφατα στο facebook. Είναι χαρά και προνόμιό μου λοιπόν να σας την παρουσιάσω εδώ, αρχίζοντας από σήμερα.
Η Στέλλα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1966 στη Χαλκιδική. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο KUL του Βελγίου. Από το 1996 ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια δημοσίευσε πολλά ποιήματά της στο διαδίκτυο. Έχει φιλοξενηθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Στάχτες και στις λογοτεχνικές ιστοσελίδες, Περί-γραφής, Περισυναγωγή διαδικτυακής ποίησης και Λογοτεχνικό καφενείο. Πέντε ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο.
Είχα την ευκαιρία να διαβάσω στις αναρτήσεις του facebook και του διαδικτύου γενικότερα, κοντά στα εκατό ποιήματα της Στέλλας Γεωργιάδου, τα οποία τα βρήκα εξαιρετικά. Έχω, ήδη, γράψει εκεί αρκετές φορές σχόλια για αυτά. Χαίρομαι που ο Τόλης Νικηφόρου ανάρτησε ποίημα της σ' αυτή εδώ την ανθολογία που είναι κορυφαία κατά τη γνώμη μου, σ' αυτό το χώρο,καθώς είναι αποτέλεσμα μιας δουλειάς κοπιαστικής, που γίνεται πάντα με γνώμονα την αγάπη για την ποίηση και την προσήλωση στην ποιότητα των ποιητικών δημιουργιών.
Εύχομαι στην ποιήτρια να συνεχίσει δημιουργικά στον όμορφο κόσμο της ποίησης.
Βαγγέλη μου, σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια. Είσαι δεκτικός, ουσιαστικός στα σχόλιά σου και γενναιόδωρος. Χαίρομαι που η Στέλλα είναι ήδη δημοφιλής στο διαδίκτυο, όχι μόνο ως ποιήτρια αλλά και ως άνθρωπος. Το αξίζει.
Αυτό το ποίημα είναι το πρώτο από μια σειρά ποιημάτων που έχω επιλέξει για την παρουσίασή της. Πολύ λιγότερα βέβαια από εκατό αλλά αρκετά, ελπίζω, για να δώσουν μια αντιπροσωπευτική εικόνα της ποιητικής της εργασίας. Είμαι βέβαιος ότι η Στέλλα θα συνεχίσει με ολοένα και ωραιότερα ποιήματα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο έρωτας για την ποίηση είναι ισόβιος.
Αυτή η ζωγραφιά, που έκανα το
2003, λες και περίμενε το ωραίο ποίημα της Στέλλας για να δέσει.
Δες περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στην ποίηση και τη ζωγραφική. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ποιητές και ζωγράφοι
επικοινωνούν μεταξύ τους σε ανύποπτο χρόνο. Περιμένουμε τη συνέχεια. Καλό απόγευμα.
To περίμενε ως το 2006, Ντίνο μου. Στην συνέχεια, ζωγραφιά και ποίημα μαζί περίμεναν εμένα να αρχίσω την ανθολογία το 2008. Ζωγραφιά, ποίημα και ανθολογία περίμεναν μετά τη Στέλλα να μπει στο facebook για να γνωριστούμε στις αρχές του 2011. Το ποίημα, μάλιστα, αγωνιούσε αν θα το επιλέξω για δημοσίευση. Η περιπέτεια αυτή, εξ όσων γνωρίζουμε, τελείωσε μόλις σήμερα. Αν τελείωσε. Γιατί, όχι μόνον ο χρόνος είναι ανύποπτος αλλά και εμείς οι ίδιοι. Αφού νομίζουμε ότι ελέγχουμε έστω και την ελάχιστη πράξη στη ζωή μας. Καλό βράδυ.
πολύ ευχάριστο να γνωρίζουμε ποιητές και το συγκεκριμένο ποίημα, δίνει από την πρώτη φράση που "η πόλη αναπτύσσεται κάθετα" μέχρι την τελευταία "στους ήχους ενός σπασμένου σαξόφωνου" εξαιρετικά την εικόνα της πόλης!
Αγαπητέ poet, στην προηγούμενη ανάρτησή μου για την επέτειο του blog μου, έφτιαξα μία σύνθεση -φωτογραφία και για σένα:)
η ανάρτηση:
http://twinklestarblogspot.blogspot.com/2011/03/3.html
και τη φωτογραφία μπορείς να τη δεις καλύτερα στο:
http://www.slide.com/r/lX_u2kIZ4D_tYeIBKQNtHaiAjLyGRPn7?map=2&cy=bb
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το ποίημα της Στέλλας, Άστρια. Κι εμένα μου έδωσε μια πλήρη και χαρακτηριστική εικόνα της μεγαλούπολης. Εξ άλλου, Στέλλα σημαίνει αστέρι.
Σε ευχαριστώ θερμά και για τη σύνθεσή σου. Είδα και τις δύο αναρτήσεις και μου άρεσαν πολύ.
Τέτοια πάντα.
Την πρώτη φορά που θέλησα να εκφραστώ εκ βαθέων, προέκυψε ποίημα. Από τότε δεν έχω άλλο τρόπο να μιλώ για τ’ ανείπωτα, τα χιλιοειπωμένα.
Μεγάλη τιμή μου κάνεις, Τόλη, επιλέγοντας ποιήματά μου για το εκλεκτό λιβάδι σου.
Μεγαλύτερη ακόμη η χαρά της γνωριμίας μας. Προσέρχομαι με ενθουσιασμό κι ελπίζω να φανώ αντάξια των προσδοκιών και των λόγων όλων των φίλων που με τιμούν με τα εξαιρετικά τους σχόλια.
Η Νέα Υόρκη, ο πίνακας, το ποίημα, ο Τόλης και το λιβάδι που ονειρεύεται… Τελικά όλα μοιάζει να περίμεναν τη συγκυρία, μεγάλη η χάρη της.
Τόλη, Βαγγέλη, Ντίνο, Άστρια και όσοι τυχόν ακολουθήσετε
Σας ευχαριστώ από καρδιάς
Στέλλα Γεωργιάδου
Το σχόλιό σου, Στέλλα μου, είναι εύγλωττο από πολλές απόψεις. Δεν θα προσθέσω τίποτα ή, μάλλον, όπως αρμόζει, θα προσθέσω ένα ποίημά σου.
Δημοσίευση σχολίου